dear blog

pasensya ka na at ngayon ko ulit mapupunan ang mga pagkukulang ko sa iyo. madami kasi ang mga nagdaang pagsubok kaya hindi na kita naasikaso ng mabuti. di ko rin masabi sa iyo ang mga nararanasan ko, dahil hindi mo iyon kailangang maransan pa. sana may bumibisita pa sa iyo dito. hayaan mo at, babawi talaga ako sa iyo. ingat ka lagi sa mga masasamang comment, sa cbox. ienjoy mo na lamang ang kulay lila at itim mong estado sa internet ngayon..

laging iyo. dior

wala lang v.3.1-3.2

hindi naman sa nagmamayabang, nakaluto na ako ng pansit, arroz caldo, sopas, sinigang at iba pang lutuin na lahat gusto kong kainin. at sa bawat gawa ko, masarap lagi..nagugulat ako sa mga niluluto ko. kaya ko nga talagang magluto na ngayon. despite the fact na sa bahay namin i don't get the chance to cook dahil tatay's the king of the kitchen..and practicality is his ever aim. walang masasayang, kung ano lang available yun lang, make use of it. kung dito naman sa laguna, i can't neither, dahil may carenderia kami, kaya everyday, nagpapadala na lang ng ulam sa bahay..bakit pa magluluto..kaya yun.pwede na akong umuwi sa amin, at magpatayo ng short order kainan..hehe..

from food to disgusting.

i watched a Mythbuster episode about invulnerability of cockcroaches to atomic bomb radiation. most of us know that when there will be a massive nuclear wear, the ones who will likely to survive in the end are the cockcroaches.

but the Mythbusters proved us wrong. they tested flies, ipis and fruit bettles.. the specimen whcih survived the highest radiation and only 5% were killed are the fruit bettles..cockcroaches were all dead..

so, who will likely to rule earthj when all of mankind killed each other.

freak-out baby

the only song that made me like itchyworms kahit papaano noon was their song "akin ka na lang", but later on after that hit, they became mayabang. no wonder because they were filty rich and has the angst to have that attitude..

but now, when i first heard this song "freak out baby" from their album, sefl-titled, hinanap ko agad..kahit hindi naman bagay sa akin ngayon ang theme ng kanta..the song just makes me cool..i always watch music channels so that i can have tsokolate hear it as well. dati kasi wala akong mahanap na kanata on net, nagyon meron na.hehe..enjoy!

wala lang v.2.1

kapag bumibyahe ako, siyempre para mabilis ang mahabang biyahe sa expressway ang daan ko, meron toll gates sa bawat exit. siguro in love lang ako lagi kaya naisip ko to. alam kong hindi ako ang unang nakaisip nito pero why not, anything is possible when you are in love, sabi nga nila.

i want to know kung meron na kayang nagkatuluyan dahil sa tollgate? parang ang isang tool gate singiler-girl and the everyday present public transpo driver na nakainlaban sa first sight tapos ang binigay na tiket ng toll gater, may mga notes na. kung wala pa, paano kaya kung meron..

like, everyday, ang nagpapakumpleto na sa araw ng drayber ay ang pagdaan sa toll gate ng babae, then napalipat sa e-pass gate ang babae so the drayber applied for an e pass device kaya ang jeep niyang pampasahero naging trendy. kaso ang pagtitinginan nila madali na lamang dahil nasa e-pass nga. then napalipat ng ibang toll gate exit. the driver could not find the girl na, di niya kasi naibigay ang phone number niya dahil nakikita niya lang ang babae sa bigayan ng tiket kaya ang nagagawa ng babae taga abot lang. tapos nakita niya sa isang exit na aksidenteng nadaanan niya. tas dun na nagkalakas ng loob ang bagitong drayber na mag risk para lang makontento siya sa feelings niya, and blah blha blah blah..

tinatamad na ako tapusin basta parang ganun..meron kayang indie na ganun ang theme?

doble dos

yes, doble dos na ako last monday. hmm, i really don't have the time to write in detailk what had happened but all in one, i was happy, i am happy. una, my college friend called me and greated me on my birthday's eve. pero syempre, tsokolate gave me a gift and it is special and on time. i was thinking before that my loving tiyas give me a financial gift, i will spare a bit for a piece of white tee which has unique prints on it. lucille's gift is special, dahil, naunahan niya ako and i don't have to buy one. a thousand pesos spared. kahit wala masyadong bumati sa akin sa kaarawan ko, dahil maybe busy lang sila, my family's greetings, and tosokolate's enough to end it with a smile. i asked lucille to cook spaghetti for me and for the kids at home in a rush. buti umabot para sa dinner merienda namin. have a roll of cake and iced tea.okay na. but what was weird is that i bought 4 pieces of spongebob squarepants party hats, and an oversized 15 peso worth candle. para the kids will really enjoy it as a kiddy party. so yun, i am happy. at may extension pa ang bday kohe next day.

ipis got a million free.

my cousin got this photo from his blog, i piss. a simple but effective way of getting his readers stick to his blog and attract more readers. i just wonder, sino kaya ang magagawa kong hawakan ang blog add ko and take his'her photo. parang commercial, na ang credibility ng isang personality will also do in my own blog. ahmm, siguro ang high school principal namin. or i wish si anne curtis. sana.

deadliest acronyms

when i was reviewing in sm manila october to december last year, i always noticed these signs on the walls, streets and completely anywhere along manila. ang sabi:

L : Linisin
I : Ikarangal ang
M : Maynila

obviuosly the first letters top-bottom reads LIM, ang bumalik na bagong luma na mayor ng maynila. i don't know where and when the trend of using a politicians monicker or last name started. pero para sa mga taong masa, politcian's career-handlers might have thought that this might be effective in increasing their client's karisma. their names spell out for public service, for public's welfare. ass.

wala naman sanang problema dun, pero sa mga napapansin ko, almost anywhere i look, i can see government vehicles, buildings and gatherings, i can see a politicain's name worded out. paano kung mahaba ang pangalan ng isang pulitiko, sasabay pa rin ba siya sa trend kahit halatang pilit na ang ginawa nila? may nakita akong isa. dahil siguro walang maisip na magandang acronym sa letter ng apelyido niya, nilagay iyon sa gitna ng isang word. mababasa mo pa din dahil highlighted and letter na meron sa name niya. pilit. asar, corny. teka, what if kung ako ay isang pulitiko, ano kaya ang pwedeng acronymn (impromptu 'to):

K: Kasipagan
A: ang
I: isipin
N: ang ang
E: economy

D: 'di
I: iiyak
O: or
R: reduced

damn! corny na naman ako.pero alam ko may tatawa pa din kahit pilit. there, you have it, what if you were my most hated politician, ano ang ibig sabihin ng pangalan mo in the name of public service?

paano kaya kung si Maria Isshelle Bibyshelle Madrigal (hi,isshy!))o di kaya si Michael Martin Robert Monta (hi, sir!)ay nanalo sa isang posisiyon sa gobyerno? sasabay pa rin kaya sila sa trend na ito?

dutdutan

i saw a billboard when i was on my way to lucille's. and the "astig" non-jologs event is entitiled "dutdutan 2008".. astig, sabi ko. which reminds me also that this coming week and on, i will be busy in dutdutan sa computer.typing, senseless blogs..lapit na. when i have my routine back, babalik na ako sa dati.

ang first word ni baby

baby pa si julian(pinakabunsong pinsan ko) at di pa siya nagsalita ng isang word since birth. his ninang-yaya is always with him the entire day even at sleep. the problem is that, hindi kinakausap masyado ng ninang-yaya si julian. that is why julian haven't spoke a word yet. my tita told ninang-yaya to say something when she's carrying julian. text kasi ng text, at talo pa ako sa number of calls answered sa isang araw. sabi ni tita, baka mamaya, ang first word/s ni julian ay, "d2 n me,sn n u?" dahil text ng text si ninang-yaya.

which reminds of me of a gossipoleginic experience on a certain day. binyag noon ni julian. pupunta akong labas para kunin ang inorder na litsons baboy. habang nasa tricycle at dahil linggo, day-off ng mga kasambahay may umangkas na babae sa tabi ko habang may kausap sa selpon niya. hindi ko maiwasang makinig sa usapan nila ng kausap niya. ikaw ba naman ang nakaspeaker phone at ginawang walkie-talkie ang cellular phone. the woman said(in a bisaya tone):

babae: pupunta kami ngayon sa sm
kausap(lalaki): ah!, sige kita na lang tayo dun.
babae: sige mamaya na lang, nasa tricycle na ME eh!
lalaki: ah, nakasakay na pala YOU?

as you can see(through reading but it really came from what i've heard)unti-unti nang nawawala ang proper communiocation using text-book words and sentence structuring. buti na lang ako tulad nila.

it's your trust that i need

damn! urbandub has made me so emoitional eversince. it gives me a reason to be emotional again. i found this song from their album under southern green lights. and this song " an invitation" breaks. i don't love a song if not for it's lyrics.just click to play.


Meet me after dark
We'll go against the weather
We'll fight, well they can't decide for us
Their minds are cynical
Their ordinary eyes can't see through it all.

Don't be afraid cuz I'm here
Meet me half-way, I got you now
I got you now.
Cuz when we go just so you know
I'll be right here to carry you
Erase the traces
Restart everything, everything new
With wounds to mend
Hearts break but it can rebuild again.

It's safe to let go I; m right here with you
It's you trust that I need to believe
That I'm not in this thing alone
Would you run away with me if I'ts tonight?
Leave everything behindCome on, come on.

I got you now.

sa wakas! may silent sanctuary song na bagay

gustong-gusto ko ang mga kanta ng silent sanctuary and other songs for the hopeless romantic and other sad situations about emotions.but since tsokolate came. hindi ko na naappreciate ang mga slow songs. sumusunod na ang tapik-tapik ng mga daliri ko at mga padyak-padyak ng mga paa ko sa mga hip-hop and r n b songs. halos buong buhay ko hindi ko kinahiligan ang mga masasayang mga kanta.ngayon lamang. hindi ko maikanta ang mga kantang hindi naman sumasalamin kahit kaunti sa kung anong buhay ako ngayon. pero nung napanood ko sa tv ang kanta na ito ng silenct sanctuary, masaya ako at eto agad ang ginawa ko.para kay tsokolate.

pero gusto ko pa din ang paramore's that's what you get...

paunti-unti

aayusin ko na ulit ang buhay ko unti-unti halintulad sa unti-unting pagbabago ng blogspot ko na ito.paunti-unti.

pa-raya ta? (raya=bukid)

gusto ko talaga ipost ang isang katangahan na ginawa ko habang nasa raya ako. natapos ko na ang filling ko sa dfa so i dropped by ating's pad. siguro napagod ako sa pagpipila ko sa dfa, sa init at sa lahat, parang tulala akong naglalakad tungo sa elevator paakyat. when the elevator door opened, i walked out and opened the screen door. picked the keys on my pocket and opened the lock. i was surprised to know that there was no lock to be opened. i looked for the room nunmber and napahiya akong umatras at pumunta sa kabila. buti na lang walang nakatira sa room na yun, dahil kung hindi mapapahiya ako.


isa lang yun sa mga nakita ko sa raya. a construction worker was pushed away by the strong electric shock which nearly brng him to his death. he was on the roof, 3storeys high. mabuti na lamang habang gumugulong siya sa bubong napigilan siya ng gutter. kung hindi pa kinakabit ang gutter, he would fell and lost his life.


i finally get acquainted to some of our neighbors there. it is through basketball. mabuti na lamang at least may mga kilala na ako.

blogspot ko, i hope nauplift kita.salamat sa iyo

getting up

hello blog, it has been while since i put something on you that make my world literally change and the once oppressed seemed rejoicing (alam mo kung sino ka. you have just prove me that i am irresistable.huh!) that is why i want to lift your mood up as possible as i can. okay, after the last entry these things have happened. a little lighter this time.

i want to share my own DFA passport filling experience when i read keo's blog about his unfortunate filling experience. mine wasn't bad. i went to dfa on the afternoon so that only few fall in line for making an appointement. then the day i was assigned to go back, it was quick as well. nakita ko pa si doodle dun. yup, si drindle na classmate ko nung first year college, ka-subdivision, kaibigan. i barely recognized her because it has been a long time and since i've seen her and she had put on her make up that day. but when i was walking to ix some of my requirements, she called me and yun, kunting usap lang. then, habang nasa pila, i instantly chat on my seatmates, about passports and working abroad. on the last part of the filling. eto ang nakakatawa.

the personnel who attended my transactions is annoying, i thought she was annoying. she did not speak a word. kahit na three times akong pumirma, at nagpa-thumbmark. its either madiin ang thumb marks ko or sobrang light. the next thing i know. they were mute pala. when i left i saw her talk to her seat mate in hand gestures. the process was so swift it just took me nearly two hours.

i tour around alabang's cybergates but found nothing's plausible. kaya it is time for me to roam around makati. speaking of makati. did you know that out of outraging eagerness to make some bragging experience. i walked the entire length of the magallanes-ayala mrt toute. beside the wall of dasmariñas village from mantrade to landmark, i used my feet. i was like a taong grasa eating a 10peso serving of freind peanuts. i did it just for self satisfaction.

all eyes on me. eyes that are not so convincing anymore

recently and at present everything's not doing well. now, i realize that it is never easy to be a local celebrity. with every gossip, every accusations, every humiliation, it was never easy, and i am not used to it yet. but unlike real artists, they get money for their interviews and every contoversial questions thrown into them. but, in our case, there is money money involve.

sabi nga ng mga artista na natsitsismis kapag nagsalita sila dahil pakiramdam nila personal na ang mga binabato sa kanya. okay lang daw na intrigahin sila ng mga gossippers, wag lang idamay ang family. dahil pag family na ang apektado, lalaban na sila. same goes on me, i never reacted on every gossip about me and tsokolate circulating around my former school, and on every one who knows me. but my family is affected by these. kaya sinasabi ko na walang katotohanan lahat. okay, nagiging literal na ako.

and about what others say that i am destroying my "mabaait" image. i was surprised when i heard about that. i am not doing good to make the people around me say that i am a good man. i do good because it is the right thing to do. mahirap talaga kung lumaki kang mabait. walang ibang titingnan ang mga tao sa iyo kundi ang mga nagawa mong mali. a simple mistake is like unforgivable for them. unlike, the one who is know hard headed and annoying, kung gumawa ng katiting na kagandahan, parang isang celebration pa.

don't throw in some words that you can't stand it's credibilty. dahil babalik sa iyo ang sinabi mo.

ano pa man ang mangyayari, i still have my friends and family. the ones that knows me better. i hope what i said is true. as long as i know i am not stepping on anybody, that i think that this is right and i can handle it, i will stand for it.

i will stand for tsokolate. and i know i am still on track.

tsokolate

kahit anong sabihin nila mahala pa din kita..ang tanging kailangan ko lang ay iyong tiwala at love para makakaya nating labanan ang mga problema...please hold on, di kita iiwanan..mahal kita tsokolate ko.


hindi ko pa tuloy maiishare ang typhoon frank happennings ngayon.saka na, with photos pa. dahil pa talaga maganda ang mood ko to make an equally-unbiased blog entry.

omang ako (baliw ako)

yan ang sabi ni tsokolate sa akin. kasi naman nagiging irrational ako sa mga bagay bagay lalo na tungkol kay tsokolate. ganun talaga kapag in love eh, nawawala ka pala talaga sa sarili mo para lang sa kanya. kaya, dahil, hindi pa ako masaya gumawa ng blog entry, eto muna ang ginawa ko.. ang geographical characteristics namin ni tsokolate ko.. anyway, every thing in here is all about tsokolate and the name on braille below.

brailled

bigla akong natuto magbasa ng braille and intindihin ng basics ng abacus. i have to guide my brother on his assignments and lessons at school. my brother gave me the idea to do something for tsokolate. braille system for reading has six dots, each letter has its own designated dot/s. here is one i made. the colored dots are those that can be felt. on the abacus. it is quite hard to read it, and really hard to compute numbers especially division. but the one in the picture has no coreesponding numerical value, because it has no other value. the one indicated is precious to me.

this blog's theme colors

bubuhatin ko na ang sarili kong upuan. nagagandahan na kasi ako sa blog ko ngayon. lalo na sa theme nito. dati kasi, laging pink and black and white and royal blue and green. ngayon, iba naman. nakuha ko ang idea from, siyempre kay tsokolate. and nung tiningnan ko ulit, i realized na nakuha ko ang colors from texts to lines sa isang mahalagang material possession. salamat to tsokolate's mom, she gave me a shirt. a shirt with shades of blue, green and brown in stripes. it amazingly fits me the way it suits me better..

i really feel better now. completely leaving the fuschiang pag-ibig theme behind. i think this one's the best so far that i thought can mirror me.

i really want to get hitched!

arden rod, ang totoong manunulat, ang pinsan ko, ang may mala propeta sa lahat ng kanyang sinasabi ay gumawa ng isang blog tungkol sa hiwaga ng bahay na inuwian niya, at ako. siguro, ang bahay nga na iyon ay may sa gayuma pero hindi lang iyon ang dahilan. arden rod always says that everything that he said ay nagkakatotoo. kung mali man ang ginawa ko, kasalanan niya yun, sinabi niya kasi na baka makakatuluyan ko si tsokolate. kaya yan tuloy, nagkatotoo.

friday di thirteenth- ay ilam!! (nanay and tatay said)

Today is Friday the thirteenth. My very lucky day. It is not only because i was born on the thirteenth, thirteen is the only number that is always following me. I tried to change my fa-vorite numbers to 21, but number 13 is always there. It is more than a coincidence that this number been with me everyday. Almost.

- i can never go wrong on the thirteenth number of a quiz, an exam, major exams, even in UPCAT, or La Salle’s. the board exams i have taken. i am too much sure of my an-swer is correct
- every time i check the time in any particular day, the minute is always on the 13. in digital clocks like on PC, or on cellular phone, the numbers would always yield number 13.
- I dream of number 13 a lot of times
- On one of my nostalgic events ion life, there is always a number 13. like on our to trek to the waterfalls, i was with 12 high school student’s plus me, makes 13 of us en-joyed the adventure of dangerous cliffs and muddy treks
- As long as i can remember, i am always sick on my birthday until i turned 14. When i turned 7, i was just visited by my classmates at home and celebrated there. I turned 14 on Friday the 13.

I might be a paranoid regarding these coincidences. But i just want to share anything about Friday the thirteenth. Happy Friday the thirteenth. The omen it brings depends on how you see what your own Friday the 13th will be.

Until i have tsokoLate, it is always the 14th.

creepy bulalakaw and foolish moles

Kamakailan lamang, mga alas diyes ng gabi nasa labas lang ako ng bahay na nagmumuni-muni. At nang papasok na ako sa bahay, may nakita akong isang bulalakaw na kulay berde ang kulay. Halos 15 meters lang ang taas nito dahil kunti lang ang taas sa niyog ng dinaanan niya ito. I swore nakakita talaga ako ng isang bulalakaw. Pangalawang beses na akong na-kakita sa parehong direksyon ngunit matagal na panahon na ng huling nakakita ako nito. Akala kung nung una parang isang lusis lang. alam mo ba kung paano ko nakita ang bula-lakaw? May narinig akong “sssssssst” sound kaya napatingin ako.

Anim na beses na akong nakakita ng bulalakaw. Sa iba’t-ibang lugar, may sa bundok, sa taas ng simbahan, sa bukirin, at dito lang sa bahay namin. Sabi ng kinakapatid ko, kapag daw ang direksyon ng lipad ng bulalakaw ay pababa sa lupa, ang binagsakan daw nun ay puno ng na-kakatakot o hindi kakatanggap-tanggap sa ating makamundong paniniwala na tayo lang sa mundo na ito. at sa lahat ng nakita kong bulalakaw na bumagsak, nakakasiguro akong na-kakatakot sa mga lugar na pinagbagsakan nila.

Ikukwento ko lang kong ano ang environment o anong klaseng lugar ang piangbagsakan ng bulalakaw na nakita ko ngayon lang.

Sa tapat ng bahay namin sa kabilang kalsada ay may isang lumang ancestral house na ma-tandang babae ang may ari. Si lola domeng. Isang napakagandang matanda na alam ko na nung dalaga pa siya, napakaganda niya. Siya lang mag-isa sa bahay na iyon until nastroke siya at naging bed-ridden. May nag-aalaga na sa kanya ngayon at nagiging kasama na rin sa bahay. Ang bahay ay medyo malaki, napakapasok na rin ako doon, kapag tinatawag kami ni lola domeng na pumasok sa bahay niya at papakainin ng barquillos at softdrinks. May hardin sa loob ng bahay. Ibig sabihin, may butas ang bubong ng bahay para ang ulan at araw ay makukuha ng mga halaman sa loob ng bahay na may groto ng Mahal na Birhen. Ang loob ng bahay ay puno din ng mga istatwang kahoy. Iyong kasi ang negosyo ng isa sa mga anak niya. may dirty kitchen ang bahay pero di lang dirty. Nakakatakot talaga ang part ng bahay na iyon dahil sobrang madilim, at tanaw sa bintana ang isang malaking mangga sa liokod ng bahay. Nakakapagtaka din na hindi gumagamit si lola domeng ng asin para sa pagluluto. Patis ang ginagamit niya. ang mga bintana sa kanyang kuwarto ay may mga barbwires sa gilid(para san kaya yun).

May malawak na hardin sa harapan ng bahay nila kung saan magkatabi ang isang napakalak-ing puno mangga at isang malaking puno ng akasya. Kapag walang ilaw o brown out na-pakadilim sa bahaging iyon ng kanilang lote. Sa likod naman ng bahay ay napakamasukal ang paligid. Wala na kasing naglilinis noon. May malaking mangga doon na tanaw sa bintana ng dirty kitchen. At sa labas na ng kanilang nasasakupang lupa. Ay bukirin na. isang malawak na palayan. Madilim kapag hindi maliwanag ang buwan sa gabi.

Sa malaking mangga na iyon, nasasabing bumabagsak ang mga nakikita kong bulalakaw. Batay sa pag tantiya ko sa trajectory at angle ng pagbagsak ng bulalakaw, alam kong sa mangga iyon bumagsak. At sabi na rin ng mga matatanda, nakikita din daw nila ang mga bu-lalakaw noon na doon bumabagsak.

Hindi naman nakakatakot. Dahil, sanay na ako sa ganitong uri ng buhay sa probinsya. Kung saan ang karamihan sa mga tao ay naniniwala pa rin na may ibang nilalang na kasama nating namumuhay sa mundong ito.

I do not consider what i saw as a meteorite. When the earth’s gravity attracts a meteorite to its surface, the meteorite will burn upon entering the atmosphere. It just a small particle of space rocks. If it burns upon entering then before it lands on the ground, it is nothing but dust anymore and not still burning. Besides, it is barely possible that a meteorite fall on the same place every time i see them.


**********

Kagabi habang pauwi na kami sa bahay, may nakita kami sa daan na dalawang moles (di ko alam ang tagalog ng mole kaya english na lang). sa gitna talaga ng kalsada. Di namin alam kung nagaaway sila o nagbabanggaan lang. they were like a mole on a mirror. They jumped and bumped each others noses. Nakakatuwa dahil di man lamang nila kami napansin na du-maan. Until we meddle on their nose bumping.

Nalaman ko na lamang na ang moles ay family ng shrew and hedgehogs. They look like rats but they have short tails. They live undergrounds, and has tiny eyes which explains that they can’t see clearly. Kaya nagbanggaan. They are sensitive on ground vibrations but extremely numb above the ground. Naks information.

updating2....

The start of this year’s month of June was probably the end of dreaming and the start of believing that everything’s real. If the reality of life is that it is not fair, then some things are beyond fairness. Too much favor. But, it wasn’t easy to have great things, and great people. There are some who stand on our way. Some leads you to other ways, and some just completely stops you from going on....hirap akong umenglish!

Sinalubong ko si tsokolate sa paliparan dito sa aming probinsya. Hindi ko mawari ang tamang nararamdaman ko. May tuwa, dahil makikita ko na siya muli, may takot dahil baka hindi na niya ako papansinin dahil sa peklat na dinulot ng dalawang tahi sa aking mata na bi-nago ang hubog ng aking pisngi. Sobrang saya, at umaasa na sana makukumpleto na ang pangarap ko. Dahil hindi ako maniniwala na akin na si tsokolate hangga’t di ko siya nakikita sa aking tabi.

Nakakagulat ang mga pangyayaring sumunod. Masaya, lahat masaya. Nakakatakot. Nakakapanibago, na sa unang pagkakataon nakikita ako ng buong bayan na may kasamang tsokolate. Hindi madali ang lahat, hindi tinanggap ng lahat ang kanilang nakita. Na kasama ko si tsokolate, at kasama ako ni tsokolate. Pero, unti-unting nasasanay ang mga tao sa paligid na makita si tsokolate at ako na magkasama. Hindi naman kasi madali ang biglaan. Araw-araw sa loob ng limang araw, napakasaya ko.

Naranasan mo na ba ang makamtan ang iyong pangarap na bumubuhay ng iyong imahenasyon upang maging masaya walong taon na ang nakakaraan? At ngayong nakauha mo na ano ang pakiramdam mo? Ganun din ang pakiramdam ko.

Kung tutuusin, wala kang pakialam sa entry ko na ito. Pero masisisi mo ba ako na gawin to kung labis ang kasiyahan ko?


---------------------------------------------------------------------------------------------------------

Simula na ng classes kanina, and ako na naman ang taga hatid at sundo sa mga nakakabata kong kapatid. Kahit ayaw kong nakikita ako ng mga dati kong guro, pumunta pa din ako sa school para sa mga kapatid ko. Mamaya, pag uwi nila, kaniya-kniya na silang kuwento tungko sa first day nila sa school.

pero bago yan. Kinuha ko kahapon ang kanilang uniform na pinatahi sa medyo malayong lugar. Hindi pa pala tapos ang mga pinatahing uniform, mga isang oras pa daw bago ko ma-kukuwa. Naisip ko na maligo na lang sa malapit na ilog-resort mga 4 more kilometers away. Kahit walang pera, kahit tipid sa gasolina pumunta pa rin ako. Mabuti na lang walang katao-tao sa resort kaya di na ako siningil ng entrance fee. May isang grupo ng mga bata na tu-matalon talon sa diving board. Siguro ang pinakabata is 8 years old and ang pinkamatanda ay mga 14 years old. They were swimming on the edge side of the wide river, so literally solo ko ang bandang gitna. Malamig ang ilog, masarap maligo. At nakakapagisip ako kaunti. Ngunit sobrang saya ko siguro kung kasama ko si tsokolate.

Pero pagkatapos kong magswimming mag isa, umuwi na ako.. dahil biglang sumakit ang ulo ko sa sobrang lamig.

akin na ang tsokolate

Again and again, sinasabi ko lagi ang dahilan kung bakit ako nagba-blog. It is because mahina ako pagdating sa emosyon. Emosyon, ayan na naman si kaine, walang ibang sinasabi kundi tungkol sa pag-ibig, pag-ibig, pag-ibig..iba’t-ibang klase. Mga tagong pag-ibig, bawal na pag-ibig, nabigong pag-ibig, nagaantay na pag-ibig, umaasang pag-ibig, naghihikahos na pag-ibig, mga pag-ibig na gustong balikan. Halos lahat na ata ng mga ito ay nagawan ko na ng blog. Dahil nadaanan ko na ang lahat ng mga iyon.
Pero, parang lumalayo ako sa gusto kong mabasa mo ngayon, iyon na nga po, mahina nga ako pagdating sa pag-ibig, at nangangailangan ng isang matinding emosyon para makagawa ako ng ganito. Para sa mga umaapaw na emosyon. Siyempre, nakakaapekto ang mood ko sa paggawa ng blog. At sa panahong ito, kasabay ng mga piling tugtuging mababagal, walang perkusiyon sa musika, ang nararamdaman ko ngayon ay isang napakatinding emosyon na hindi ko aakalaing makakamtan ko sa pagmamahal ni Tsokolate.
Okay, eto na naman ako, may isang tao na naman sa likod ng isang matalinhagang paglalarawan bilang si Tsokolate. Gusto ko kasi na ika’y mananabik na malamang kung sino siya, at sundan ang kuwento ko, niya at namin na kahit ako ay hindi inaakalang magiging ganito ang ngayon dahil pangarap lang siya mula noon. Ibinabahagi ko ang aming munting kuwento na ako mismo ay kinasasabikan ang paggawa ng kanyang simula. Dahil, ako ay hindi makapaniwalang makakapiling ko si tsokolate. Na naroroon siya sa tabi ko sa mga nakikita ko sa sarili ko na pinapasaya ng aking mga apo.
Matagal ko nang gustong ipabasa sa iyo ito, ngunit, noong nagpapatuloy na ang nasimulan dati, walang humpay kong sinasampal ang sarili, kurot, kagat at kahit ano pang tipikal na nakikita sa mga telebisyon upang magising ang isang karakter. Ngunit nabigo ako, dahil totoo pala talaga. Mahirap paniwalaang nangyayari ang pinakamagandang pangyayari sa aking pagkatao ngayon. Dahil simula pa lamang nang una ko siyang nasilayan ay pinunan niya agad ang musmos kong pagiisip na halos siya lang ang nilalaman. Pero, tinanggap ko na sa sarili ko na isa lang siyang pangarap, isang suntok sa buwan ang mahawakan man lamang ang kanyang kamay. Kaya, kapag nakikita ko siya, hanggang tingin na lamang ako, na ang tanging paraan lang na masasabi ko na mahal ko na ata siya ay nakasalalay sa nangungusap kong mga mata na sana nabasa ng kanyang mga mata ang nais kong ipadama sa kanya. Ngunit, sabi nga nila, mapaglaro ang tadhana, matagal siyang hinanap ng aking mga mata. At kung hinayaan ko ang sarili ko, baka buong ako na ang naghahanap sa kanya.
Oy, si kaine, nagsisimula nang magkuwento, nagiging personal na ata ang mga sinasabi ko, nagiging korni na ako. Pero, una, hindi sa iyo itong blog na ‘to at pangalawa, ikaw din naman a? nagiging nakakatawa kapag nakakadama ng gaya ko..sana tama ako, dahil kung hindi, siguro, hindi totoo ang nararamdaman mo. Baka, tugon lang iyon ng sitwasyon kaya ka ganyang. Baka, ang ginagamit mo ay ang puso mo, hindi ang pag-iisip mo. Iyon ang paniniwala ko, tumitibok ang puso sa kahit kanino na maganda ang dala sa atin, pero iba ang pintig ng puso kong maselan sa taong laging laman ng isip ko. Si tsokolate.
Iyon na nga po, pinaglaruan ako ng tadhana, at malamang siya rin. Maraming dumating, ngunit lahat may kulang. Pero, hindi naman ako naghahanap ng isang perpekto. Nararamdaman ko lamang na ako ay hindi para sa iba, siguro para lang ako kay tsokolate. Naku, hahaba ang usapan kapag pinagpatuloy ko pa ang detalyadong pangyayari.
Pinagtagpo kami ng tadhana sa kaniya-kaniya naming di magandang pangyayari. Muli kaming nagkita, kahit may mga pagkakataong gustuhin ko na hindi siya makita isang araw, makikita ko pa rin siya. Simula noon, hindi na lamang mata ko ang muling nagsasalita sa mga mata niya, kahit hindi man ako nagsasalita ng parang ganito, hinahayaan ko ang sarili ko na gumawa ng kapansin-pansin upang mapansin. Oo, papasin ako, ilang buwan akong nagpapansin sa kanya. Hindi ko mawari ang dahilan kung bakit ko ito ginagawa, pero ginagawa ko lamang ang gusto kong gawin. Dahil malamang, iniibig ko pa rin siya. Muli.
Dala ng pananabik at masidihing nararamdaman, nangyari na ang lahat ng ngayon. Sabi nga nila, hindi mo malalaman ang nararamdaman ng isang tao kapag hindi ka matapang na alamin ito. Inaamin ko na natatakot ako noon kung sakaling sasabihin ko na ang lahat, kahit hindi talaga lahat. Ngunit, nilabanan ko ang takot, dahil pagod na ang mga mata ko sa kasasalita. Para akong pipi na kinakausap ang isang bulag. Siguro ang isang pipiay totoo kapag nagmamahal, dahil lahat ng kanilang pagpaparamdam ng pagmamahal ay ginagawa lahat.hindi lang sa salita, hindi umaasa sa salita.
Nakipaglaro ulit ang tadhana at muli, ang mga mata kong pagod na sa pagsasalita ay muling nanabik na mangusap muli. Hanggang, nagkasundo ang buong katawan ko na kailangan tulungan ang mga mata ko na makita muli si tsokolate. Hindi posible sa mata ko na makita si tsokolate. Natataranta ako sa bawat oras na unti-unting akong pinanabik na makita si tsokolate muli. Sawa na ako sa pagkokontrol sa sarili ko para makamtam ang isang bagay na magpapasaya sa akin. Bakit ko pa kasi pinipigilan ang sarili ko na maging masaya.
Buong buhay akong nag hihintay sa tamang tao, sa tamang pagkakataon, sa tamang sitwasyon. Siguro hindi lang tamang oras ang dati. Masaya ako habang ginagawa ko ito. Ang pagtatapos na ito ay ang ikatlong gabi na ginawa ko ito. Gusto ko kasi na paglaanan ng espesyal na atensyon ang paglalahad na ito. Mahal ko si tsokolate, hindi ako magsasawang sabihin na mahal ko siya. At ang pinakamasaya sa lahat,.. mahal ako ni tsokolate. kahit ang aming pagkakaiba ng ugali at ano pa man ay hindi sinasangayunan ng iba. mahal ko si tsokolate

LBC hari ng padala will laugh at me tomorrow

i really do not know why i am doing this. i am in the province already and still has to do something for the apartment in quezon city like i am used to. unintentionally the cap on the pseudo-loop-of-henli of the sink was flushed down on the toilet basin. that means that the flow of water on the sink goes straight down to a container underneath the sink then flush to the basin.

we looked for it in haradwares in quezon city but did not found any of the close match. i am here in the province already and it seems that i am still uneasy to know that something is wrong on the other house. i searched for it on our town but still there was nothing available. i was on the other place this morning and looked for that cap. i looked elsewhere until i found one. i only hope that the way i measured it by recalling how my grip were when i was holding the original cap will fit the tube.

i went to an LBC branch this afternoon and inquired about the fees to pay to have it delivered. i can see that the man's eyes reacted that i am delivering a cap to quezon city from here. imagine, a sixteen peso cap will be delivered for one hundred forty pesos? it will be stupid to do it. but anyway, i will just add something to make it more practical of money effecient.

i still can not upload photos here. sayang

stitch + pain = medal

this dial up internet connection cannot make me upload a photo. I'll just repost this entry with a picture if i had a chance..

i woke up early this day to talk to my tita. after the call my tatay gave me a medal. i thought that it was for my brother, but it was really for me.. i asked why, but my father cannot answer either. i know that it is a medal that was awarded last night on our barangay's fiesta. i did not went out of the house entirely a day yesterday because it never stopped raining. the rain made me idle and more in love..i asked someone to know what is the medal for. my cousin said that i was awarded last night as one of the mythical five with the medal. i was a little satisfied for the humble reward. getting two stitches and a little facial distortion have gained a little price.. it is better than gaining nothing at all.

updating....

It is not ordinary to have an extraordinary brother

I did not came home for the fiesta because our youngest brother has been invited to join Resources for the Blind Inc.’s annual camp. Along with other visually impaired children and volunteer’s my brother will be far from us for five days for the first time. When brought my bro on the departure area with my tatay, i can see that my brother is still one of the lucky, because he’s got low vision, but others are totally blind. May mga umiyak na nanay, and chil-dren din. Tseb is moody and we worry that he will cry on their camp.
Five days has gone and we will fetch Tseb. When he stepped down the bus, facilita-tors would congratulate us that our bro has gained major awards. Too good for a first timer. From the moment we have him until the end of the day Tseb kept on talking about his experi-ences about the camp.
Sometimes when i met other kids like my brother’s age or younger, i hold them extra careful i tend to carry them than to walk with them because i am used to treat my brother extraordinarily because of his condition, he might have unwanted accidents if not taken care of seriously.


whAT’s holdING me back

nabibilang ko na into days ang mga nalalabing araw na nakatira ako sa bihirang pag-kakataon kasama ang pinsan ko at mga pinsan niya. Kapag meron kang maraming tinitirhan nagkakaroon talaga ng pananabik na bumalik sa dating tinirhan. Parang, kapag nandito ako namimiss ko ang nandoon, pero kapag ako ay nasa nandoon na, namimiss ko naman ang nandito. Magdadalawang buwan din ako sa tinatawag naming bahay sa Quezon City at ilan sa mga mamimiss ko ay ang:

- laging baradong banggerahan. Di ko mawari ang dahilan. Di rin mabilang ang dami ng Liquid Sosa na binuhos upang matanggal ang bara. Ang lababo pa ata ang umubos ng stock ng declogger sa SSG grocery. Iba’-ibang paraan na rin ang ginawa. Pero bigo akong maayos ito hanggang sa araw na ako’y lumisan sa bahay na iyon
- depektibong remote control. Na pinupukpok para gumana. Minsan nakakairita.
- Ang long standing beterano sa predyider namin. Ang candy na apat na buwan ng nandoon, ang mga pasalubong mula sa probinsya na halos apat na buwan na ring nasa loob, ang fish tocino na apat na buwan ding namamahay doon at di maubos ubos, dried fish na ilang buwan na rin pinagpiyestahan ng mga langgam. Ang to-mato paste na halos pitong buwan ng nandoon.
- pusa ni ate Del na taga ubos ng mumog namin.
- Ang ulang paper bag?!? Hehe
- Chilli powder
- Ang kakatuwang pangalan ng isang grupo ng traysikel “PAPATODA”
- Si ate Ellen ang butihing tindera ng mga gulay sa palengke na nagtuturo sa akin kung paano lutuin ang ninanais kong kainin. Kung hindi dahil sa kanya, hindi ko matututunan ang iba’t-ibang paraan ng pagluluto.

At siyempre mamimiss ko ang mga tao sa bahay. Sina Nong Ark at sa kuyang-kuyang treatment, si Jackie-Jackie ang taong kayang hanapan ng kamukha ang kahit sino na makikita sa telebesiyon, at ang paulit-ulit na pagsambit ng mga salita. Si Lucille, na wala akong ibang way na makipagkumyunikeyt sa kanya kung hindi dinaan sa away or argyumentong di kailan-gan.



These are all part of the game- physical, brag, entertaining, pain!

This my first time to play for a fiesta basketball league on our place. Playing for this kind of competition is one of my childhood dreams. I want to play, i want those who bully me when i was a kid know that i can beat them now, that only the weak uses its power over someone. Unfortunately, I did not make it to represent our Barangay for the town fiesta. And while i was still in Quezon City, it was like everyday the coach asked if i could hurry up and come home to secure a place on the basketball league. It is satisfying to know that the team needs me. I did not make it so when i came home days after the fiesta, (hirap uminglish!) habang umiikot-ikot ako sa kung saan-saan ang approach lagi sa akin ay kung bakit ngayon lang daw ako umuwi, sayang dapat pasok pa kami sa championship or what. It is flattering to hear those comments from other people because i can feel my importance, which is rare.
But i made it to join a little league composed only of our barangay’s residence. For two years, our team did not make it to the semi finals. Worst was last year when the team did not won any game. I was not around to play that time kaya damang dama ang presence ko this season. Dahil we made it through the semi-finals. Mayabang ako eh, but i did not do all the job, we are one team, and we did our best to win. Habang naglalaro ako, the live game commentator always said na sayang daw ako, dapat nandito ako nung past game every-time i made some points. I just smiled dahil compliment yun for me.
Okay, nakapasok na kami sa semi-finals, just a game won, we will be playing for the finals. We defeated all the teams except for one team that is the strongest. One of the amaz-ing plays was with the police team. Yes, we played with the police. I sometimes joked them asking how does it feels being whistled for their violations instead of the other way around. The police just laughed and defeated.
But, not all great nice things lasts long. Wala pa sa kalahati ang first game of the semi finals when i get elbowed on my left eye. I stopped playing, I held unto my eye then when i looked at my palm, i said that this is not good when i saw blood. Nakakabastos lang, dahil the game still contoinued. Pumunta ako sa sa bench and my teammates looked at my eye, the referee, my little brother. When, i looked it through the mirror and realized that i must be out of the game, i washed it, and went to go to a clinic. Akala ko kakayanin pa ng band aid ang cut but it was deep and wide open so dapat tahiin. The doctor stitched it twice. Keeping me assured that it will reduce the scars I might get. Especially i am a keloid former. The doctor was a friend so he charged nothing to me except for the thread used to stitch. Alam ko na takot ang tatay ko sa karayom and tahi, but he was with me when i was treated. I realized na hindi naman pala masakit ang tahiin. I only hope that it will not make a huge mark on my face.
It is all part of the game. Sabi nila nung nasiko ako ni Tomas sa mata, the stitch was okay for me, but the black eye is humiliating. I kept on accepting that this is just a part of the game. But when i recall some of the games we played, he was never good at this sport, mainitin ang ulo and i feel that i am intimidating him dahil magkasing laki lang kami. I accept that this is part of a game, but what draws my anger out is that this is how he plays his game. Then hindi na maganda yun. But i will never avenge my vulnerability, dahil talo pa din ako.
The final part was that, natalo kami and they won, because i was out of the game. Naks. Yabang ko.

And i would like to thank the following persons and institutions for their contributions:

- mga kapatid ko na sina Parod and Ilku for refilling my water bottle when i am rehydrating, buying me chocolates and running errands for me.
- sa asawa ni Neil na head ng team namin, for preparing a series of merienda after every victorious play. Sa sopas, sa caldo, tinapay at juice
- sa mga nagdonate ng moral, financial and expertise for the game.
- kay Jawok sa pagpapahiram ng kanyang high cut rubber shoes.
- sa bagong CR ng simbahan lalo na kapag napasobra ako sa tubig
- kay tatay ko sa pagpapahiram ng kanyang oversize shirts.
- kay tsokolate sa inspirasyon, pag-aalala, lucky charm sa reminders na laging mag ingat.
- sa AFS foundation sa kanilang free towels para pamunas sa pawisan kong mukha.
- kay Doctor Tugon, sa nurse at sa volunteer nurse sa libreng serbisyo noong nasiko ako.
- sa bike na galing Japan na parang anime na ginagamit ko para maehersisyo ang aking binti.
- at sa mga fans!!! Wala kami kung wala kayo, at wala kayo kung wala kami.

everything is nice

         i was with my mom when we went on to fix some things in quezon city.  i was patientlt waiting for us to finish and proceed for the next agenda of the day when i saw mini posters posted randomly anywhere on the glass wall.  it caught my attention because i have nothing to do... and here are some of the qoutes i remember, cheesy but if were to wait two hours sitting alone coming from a three hour sleep, you will surely notice even something like this;

 

   love is composed of a single soul inhabiting to bodies

   the heart has reasons that reasons can not understand

   at a touch of love, everyone become a poet

 

ASSuming

recently habang wala kaming magawa, kinakanta namin ang mga kantang OPM. pinalitan namin ang subject on it's opposite. di naman masama kasi parang ang yabang ng dating like this song "bakit ngayon ka lang". minus the female lyrics

Bakit ngayon lang ako
Bakit ngayon kung kelan ang puso mo'y meron nang laman

ako sana ang 'yong yakap-yakap
Ang aking kamay ang iyong laging hawak
At hindi kanya...

Bakit ngayon lang ako dumating sa buhay mo
Pilit binubuksan ang sarado mo nang puso
ako ba ay nararapat sa iyo?
At siya ba’y dapat mo nang limutin
Nais mong malaman bakit ngayon lang ako dumating

anything

      i am in love again.  and i am getting on to the cool jive.  no more rocks, just smooth.  masarap ang pakiramdam ng isang inlove, lahat ng nakikita ay katangi-tangi.  nagiging chocolate ulit ako.  sana laging ganito.  kahit medyo sad na ako, and it is inivetable because of some reasongs. 

---

     naging mabait sa akin ang tadhana ngayong araw.  lahat ng oras ang favor ay nasa akin..

under pressure

wala muna akong ipapaskil sa mga oras na ito dahil hindi kanais-nais ang nararamdaman kong lungkot, takot, at pagsisisi ngayon. patawad sa pag-gawa ng wala, na nakakasira..

gusto ko na sanang palitan ang playing song sa blog page na ito, pero gusto ko pa rin pakinggan ang ibig sabihin nito. anyway, naging mahirap para sa akin ang last three days. meron kasi akong clogged nose. it is not easy to talk normally, laging nasal ang tone ng boses ko. pero i am still a positive thinker dahil i find it abnormally nice to say words on its nasal sound. parang mabait na ako.
gumawa ako ng chicken aloha kanina for breakfast. iyon kasi ang special dish ni ate, pero since it was my first to cook that kind of dish, di masyadong masarap.. dahil, inlove ako, gumagawa ako ng entry kahit sobrang mababaw ang dahilan, or it can't attract my reader's attention. gusto ko lang malaman ng mambabasa na kahit anong gawin ko, o ginagawa ko in-love pa din ako. but it does not neccessarily mean that i am in love to whom, it might be to what. like, i love everything that i have done or been doing. so, why not tell things or person i am in love with than things i considered lame for a in loved? hmm, oo nga no? i answered my own quetion. kasi po, may mga bagay na hindi kailangang sabihin. there are things that shouldn't be said directly. kaya nga may blog ako e, so that i can express what i feel in a figurative way as much as possible. it might an act of cowardness. maybe, pero i know that i have my reasons to make everything undirectly said. so iyon. di ko alam kung bakit ko sinasabi to. it seems like i am just reflecting. pero blog ko to. bahala kayo.

ngiti.

 

tsokolate ganyan ka lang lagi ha?

mga literal

literally;
- wala akong maisip na mangandang i-post ngayon(excluding this)
- wala akong pera
- iisa lang ang tumatakbo sa isip ko (pagod na nga siya eh)
- nakapula ako ngayon, from shirt to shorts
- in-love ako (lagi naman)
- gutom pa ako
- gusto ko lang ayusin ang theme ng blog ko into Silent Sanctuary's Fuschiang Pag-ibig album. na sobrang namiss ko. in love?
- malungkot ako sa mga nangyayari
- tumataba na ulit ako
- i miss my brothers
- nagpapansin lang ako
- mahaba na ang buhok ko
- nakakaya ko pang tiisin.

ngiti

chocolate 2 - ang story ng ferrero rocher

      nakakatakot na ang mga nagdaang apat na gabing laging ganito.  tsokolate na naman ang dahilan ng mga ito.  mula ngayon, tsokolate na ang tawag ko sa iyo.  apat na gabi na akong natutunaw sa bawat panaginip na tanging ikaw lamang ang paksa.  nakakatakot, dahil lubhang hindi na nalilimitahan ng aking sarili ang pag-ibig na nadarama ko para sa iyo, kapwa ko tsokolate.  nakakatakot, ang dahilan kasi kung bakit laman ka na lamang lagi ng isang magandang panaginip ay halos buong araw kitang iniisip.  hanggang imahinasyon ka lang.  ang lahat ng mga naiisip ng utak kong nakatuon lamang sa iyo ay ginagawan ng palabas sa entablado ng panaginip.  wari'y totoo, parang totoo, ayaw kong magising, pero ginigising pa rin ako ng reyalidad na hindi ka matutunaw sa palad ko, kundi sa palad ng iba.  natutunaw ako kapag naalala ko kung paano mo ang tingnan.apat na gabing magagandang panaginip, pansamantala, ngunit sobrang masaya.kaya pumapaitaas ang mga salitang ito dahil iyon ang nararamdaman ko.  parang inaangat ang damdamin ko mula sa pagkalunod nito sa baha ng hinagpis at alon ng pag-iisa..kaya kulay tsokolate ulit ang "entry" na ito.  lahat dahil umiibig ako..

---

      the other night, we watched the PBB teens tv program.  mayroong "kilig" scene doon bout nicole and yosef(ba yun?)  there are four people in the apartment where i am staying.  two boys and two girls.  pero sa napansin ko, kami lang ng pinsan ko ang kinilig(oo, kinilig, wag ka ng kumontra), but the ladies didn't.  it made me curious kung bakit hindi sila masyadong kinilig.  then i realized, maybe in the way the approach was being done.  on that part kasi, it was the girl ang unang lumapit sa lalaki.  tried to talked to him, ask for apology, and others.  cried, then okay na.  siyempre maganda yun for us guys, but not too much for a girl.  maybe that's why.  hindi naman ako kikiligin kung may makikita akong lalaki na gumawa ng lahat para sa girl.  something about gender aspects.

---

      last night, noong luto na ang nilagang baka na gawa ko, nang nasira ko ang rice cooker that i didn't know how.  after naligo dahil sobrang mainit.  jackie and i made some hmm, rare-chatting.  rare, kasi we talked about how our emotional states have been.  it was a bit more than chatting kasi, nagulat dahil parang two hours ang usapan na iyon.  masaya ako, dahil, nakashare ko si jackie sa mga tinatago ko.  i mean, this is rare dahil sobrang cautious ako kapag kausap ko ang mga tao na ngayon lang ako nakilala.  it was a bit relieving din kasi dahil nga madaming nang sobra sa nararamdaman ko, naishare ko iyon figuratively.  so yun.next time ulit

chocolate

di naman kailangan na pink lagi ang kulay kapag inlove. a chocolate from ark made me realize that i am inlove. or it's just the chocolate that made me inlove. kaya kulay chocolate din ang font color nito. kaya gumagalaw din ang post na ito. mga dahilan na gusto kong ipahiwatig na ako ay umiibig kahit walang dahilan, kahit isa lang ang dahilan. parang tsokolate akong natutunaw tuwing inaalala ko ang bawat tingin na blanko, at parang ako na lang ang maglalagay ng kahulugan ng pagtitig na iyon. parang nasa dalampasigan ako tuwing sumusunod ang kanyang buhok sa bawat lingon. nakakatakot umibig. dahil lahat gagawin mo para hindi na iyon mawalan sa iyo. lahat kahit ang hindi dapat gawin, ginagagawa. lahat, para sa iniibig, ginagawa ng umiibig para sa pag ibig. tsokolate, nagugustuhan na rin kitang kainin, kahit ayaw ko ng iyong sobrang tamis ngunit habang natutunaw ka sa aking mga daliri bago kita kainin, napagtanto ko na umiibig ako. tsokolateng tumigas sa lamig ng pridyeder ngayon ay natutunaw na sa init na dala ng pag-ibig. cheesy

di ko alam kung ano specifically ang ilalagay sa post ko ngayon. there's just a lot of things that i want to "share". una, since ako lang ang halos walang ginagawa, bunso and bored. taong bahay ako. i cooked anything, kahit di nakakaain, basta taong bahay. cooking. it is not what i am used to with. i remember when i am in vacation in the province. tatay would ask me everytime about out viand for the next meal. i always reply na kahit ano lang. now i know why tatay ask me about sa ulam namin. ang hirap palang magisip ng uulamin. lalo na kung walang nagsa-suggest na gusto nilang kainin. i cooked a lot more than i have to. pero masaya ako kasi nakakain ko naman ang niluluto ko. doing the kitchen works most of the time, nadadama ko na rin ang pagmahal ng bigas at ngayon ng mga karne. mahal!! blame it on the media. if they didn't report the rice shortage, rice businessmen might not thought of increasing their goods. dahil hindi naman ganun ka kulang ang bigas para magtaas agad.
last night, i dreamed of playing basketball. it was expected kasi yun ang nagpapabother sa akin these days. yabang "aside", tuwing umaga coach texts me na umuwi na daw ako. i am feeling the need for me? kaya i am now wanting to go home if there will be just ba chance to go to. people who are close to might say that it will be just a waste of time, that i should prioritize my goals first. but i think when much more closer individuals might know about this, they will agree with me, i guess. kasi, bata pa ako, i always widh that someday i will be part of the league playing for my own fullfillment. ayaw ko ng taga cheer lang. di lang kasi nabibigyan ng chance nun dahil my body cannot stand the game. pero ngayon alam kong kaya ko na.. and i also want to play, dahil gusto ko may makukwento ako sa mga anak ko balang araw about how my adolescent days went. dahil literally, i have much less to share to my offsprings. compared to may tatay telling us too many stories about his younger years. ako wala. wala sa katiting ng sa tatay ko.. kaya yun..
hmmmm, wala na akong masabi. uulitin ko na lang ang lagi kong sinasabi. i am in love, i am always in love. dahil if i am not, papayat ako, i easily lose weight on emo stress than the physical stress.

welcome back ayi- plus "the edna's thanks party plus kitakits

i was in Laguna yesterday. may paparty kasi si ednalyn dahil pumasa siya. despite the distance(yeah), pumunta ako kasi i want to see good old friends too maliban sa food gusto ko din makita ang folks ni edna. i was the first guest there. then came another edna's friend and we were the first to eat. then came, the rest of the people. si kate, na nakita ko na straight ang buhok for the first time on her broad shoulders.. glenn, si kuya glenn i teased. na joker pa din, then came jd, na katerno ang table cloth sa occassion. patre a not so friend friend, and later, si april which made me laughed sarcastically when her tummy camed out. and lastly, sina arvie, ang tanging may trabaho sa mga tao dun, and si ayi, who just came from the U.S.. i missed everyone. masaya, we sang, drunk a bit of alcohol, and ate a lot. a lot. came in late at night nagsiuwian na..natulog na din ako
early in the morning ginising ako ni wyeth, ang cute nephew ni edna nagulat ako kasi ginising ako. i suddenly missed my brothers when he asked me to watch him play his psp. nakakatuwa, he sat beside me while i was still lying. he thought that i couldn't watch him playing, humiga siya sa tiyan ko. natutuwa ako, para akong daddy, i was dearly touched by a 5 year old who barely knows me
dumaan akong perps, missed it kahit papaano, then uwi na ako qc. mahabang biyahe, pero i was satisfied. the only problem today is that i am so damn, lonely. i feel alone, i feel incomplete, i need something, or someone. damn it. damn this

earth hour - my moment hour

while cooking for dinner, naalala ko na on the night of march 29th, at 8pm, is time for the earth"s favor to come in. we turned off our lights kahit lights lang ang hinihingi, we also including the tv set. only a radio and a fan were running. it was quite a nice night, cooking without light(almost done din naman), bathing without light. i have realized many things on a quite 1 hour of that night. it helped me feel a little at ease because i knew that i helped. i helped to lessen the earth's problem, even if i can't do the same to mine. narealize ko din that what my mother does for preserving nature makes her feel this way. the way i felt. masaya. fullfilling. i hope lahat ng tao sa mundo, aware na sa lahat. that a traditional burning of dried leaves to smoke a tree is considered not good today. that if we thought that; why the heck are we doing this since others don't really mind to do, should be reversed. masarap tumira kasama ng kalikasan. nararanasan ko yun. that is why i still want to live in the province. unlike in the city. in our place i am not afraid to breathe in deeply beacuse i know that the air i breathe is cleaner than to my thoughts.

gusto mong magkape?

yesterday, i was surprised by a text message from a former classmate. she asked me if i am in laguna because she wants to invite me for a coffee. i was really surprised dahil if someone might invite me for a coffee joan will be least likely to invite me. i was touch. yeah touch ako. hmmm, napilitan akong maginternet dahil someone asked me about an international artist's name on a movie. nakalimutan ko ang name kaya naginternet pa ako. nahanap ko na. her name is Sophia Myles.

mga munting istorya na lahat magaganda

isang araw, bigla akong nairita dahil binara ako ng isang tao dahil concern lang ako... so, to at least contain my temper only to myself without letting her(them) know (na alam na siguro), i planned to visit laguna. it was possible the next day. pumunta akong laguna ulit. i was able to have my lunch with ate. pinagbigyan ako sa little favor na hiningi ko. i was really glad. ang tagal nga lang dumating. i was running out of sugar, nanginginig na sa gutom, pero dumating naman.. nakakagulat na entrance sa jollibee(i am always surprised). she didn't know that a gay was staring at me a lot of times before she arrived. a little limited conversation. i teased ate to watch the movie "supahpapalicious" but i think she will not still watch it kahit libre ko na ang lahat.it was an amazing starving afternoon.. then i headed back to the real home. my new cousin was there, so tiny and delicate. i like kids, but i son't trust myself on handling infants. natatakot ako. i fixed some things for two days until i was satisfied that the house looks fine and in order again.
bakit ganun, lagi na lang ako pinapansin ng mga bading, hindi ng mga babae..hehe. kasi inayos ko ang motorcycle ng tito ko, so i went to a cycle parts store. two gays were there, nagpapaayos ng motor nila, when i bought a tube for the tire replacement and looked for a vulcanizing shop. i found one and coincidentally, ryan, who also have his car repaired there. we talked for a while when the "vulcanator" said that the tire i bought will not fit my tire. so i went back again to the store, the lady gave me another size of tube then before i left these two gays asked my name, so sinabi ko ang name ko. i don't want to be rude just because they are gays. but, the replacement i bought didn't fit again, so i went back to the store and the gays laughed and started to ask where i live. i said "malayo", then left. at the shop, upon giving the "vulcanator" the tube i told him na " kuya, kapag mali pa yang gulong na yan, malalaman na ng mga bakla ang number ko" ryan just laughed. so okay na iyon at last.
the next day, hatid sundo ko ang mga pinsan ko to their school. too bad, the day was extremely hotter than me, nangitim pa ako lalo. i went back to quezon city after i heard from the news that pacquiao's motorcade has passed buendia ang quirino. i dropped by ayala and made my self exercised my legs by strolling down at sm and glorietta. on my way home, i don't know what kind of approach will i make. i am still a bit disappointed. but my nickname is really who i am. it was okay afterall in the apartment. again, i looked like mario the plumber in this apartment. the sink was clogged again(di ko na mabilang kung ilang beses ng bumara ang lababo) and my slight obsessive-compulsive behavior made me idle all day. i've done almost nothing. nanghihina ako kapag may masisirang routine sa araw-araw kong ginagawa.
last night i was on a temporary ecstasy. an estimated 6 hour only baguio visit..pero ang pangit, it was a blighted baguio trip. sasama sana ako sa kasama ko sa bahay, except for so many reasons why i shouldn't be. i like to go, after she invited me if i want to go with her. inside, i would like to. but i ellicited some words of not wanting to go, to analyze the "invitor's" opinion. but, considering my boundaries, i made some parameters on going or not going. and the next events says, i will not go. ironically, it was damn hot last night. kahit industrial fan ang meron sa room namin, ang init pa din. siguro it was just a psyshological reaction of the blighted baguio trip. but, because of that, i was able to finish the "dexter" series. something about killings and more on witty analizations.
naku ang haba na, just made a tuna sandwich for merienda kanina. it was amazing, dahil this is my first time to make one. hala, nawili ako, i have to make viand for dinner pa. magugutom na si jackie.haha. kaya eto lang muna for this day. siguro this is enough to fill in my days of being unupdated.

the oathtaking day-and other side stories

ang pinakakahintay na araw ay dumating na. the oath taking day, mahaba ang biyahe from qc to pasay. when i first saw the smx convention center just beside mall of asia, i was really amazed. ang laki, and it is wide. it is a modern gathering center. ang daming tao din. nagulat ako nung may lumapit sa akin na babae and pinned a ribbon on me, she told me that those were for pictures. kukunan daw kami ng official photographer ng prc. i asked kung may bayad, siympre meron daw. and i replied "kung may bayad, siyempre ayaw ko" tinanggakl niya ang ribbon. daming nakawhite. i looked for dmay, then it was wonderful again. nakapgausap na ulit kami after a long time. then, kinausap namin ang mga seat mates namin para di sana boring. but it turned out that they were more noisy than us, kaya parang hindi ako masyadong nakinig sa mga sinasabi ng mga speakers sa ceremony. dmay and i call ourselves soulmates. kasi we were together on everything we surpassed of failed to do. from la salle to perpetual, to nle, to oathtaking.. sa paguwi namin, nakita ko si keo na ntakot bigla ng hinila ko siya. i figured out that he was suddenly firghtened dahil nagkaroon ng resistance when i dragged him..nakakatawang tingnan ang mukha ng danggago..

talk anytime - a sun cellular unlimited call and text for a period of time

on an unxpected travel to ryan's house for a little get together basketball in Cavite, i was with a middle-aged woman on my side. then may tinawagan siya stating something about debts. hindi ako tsismoso but my ears are really sensitive so i got to remember what she said. ang sabi niya, she needs the money na pinahiram niya sa taong kausap niya. that di niya pupuntahan ang lugar ng kausap niya kung di dahil sa pera. ayaw niyang mabigo, na pinagkatiwalaan niya ang kausap niya kaya siya pinautang. sa flow ng conversation, sinabi ata ng kausap niya na tatawag na lang siya ulit baka maubos na ang load ng katabi ko, pero ang nainingil said na okay lang dahil, naka "sun" naman sila, unlicall naman, kaya walang problema. it seemed that the kausap ran out of reasons not to call again because the woman has a sun cellulat phone as her service provider.

this was one of the extremely useful benefits that an unlimited call can do. you are compromised to say yes when you really want to say no.

rerrouting...

on my way to ryan's house, i was in a little eagerness to do something out of longingness. bumaba ako sa isang public place, then change my route to somewhere i used to go late in the evening. i brought something that later on wasn't able to give. dahil i was reminded by own self to know my limitations. siguro di ko dapat sinasabi to, pero this is my blog, my other container for overflowing anything from my subconscious. it was still a nice meeting.

the "meet the spartans" day

alam ko na sa march 12 ipapalabas na ang movie na ito. matagal ko ng inantay na mapanood to. di ko lang alam kung sino ang sasama sa akin. my cousin has already watched the movie for free, pa. after partially cleaned the house, there was nothing to do already. "boring" sabi ng kasama ko. kung ako lang, i am not bored, dahil madami naman pwedeng gawin. kaya, pagkatapos marinig ng ilang beses ang salitang "boring" tinapon ang kape sa sahig, at medyo nainsulto ( dahil parang ibig sabihin pati ako ay boring), going out was one of the safest way to do to alleviate boredom, and preserve the civil relationship. pero it wasn't easy. maniwala ka.
from start to end ng movie, tawa ako ng tawa. iba't-ibang uri ng tawa. pilit, natural, pigil, hagikhik, iba iba. kasi naman ang kasama ko, masyadong sentsitive sa mga reactions ko. kasi ganun din ako. kaya may mga pacute na tawa.haha. literally tawa ako ng tawa. lalo na sa blue frame, and sa dance showdown. di ko kasi maisip halimbawa na ganun nga talaga ang mga warriors. plus ang compltely opposite way of greeting a person. the way they walk, of march. lahat. dagdagan pa ng obnoxious na ill-mannered- na nanonood sa likod namin.
sabi ng kasama ko, masakit daw ang panga niya sa kakatawa. sinabi ko na lang na kasalanan niya. di kasi tumatawa lagi, kaya nanibago ang jaw muslces. ako kinabag sa sobrang tawa. puro tawanan, minsan lang to. niliubos ko na. masaya ang kabuuan ng araw kahit ang simula naman ng araw na sumunod ay literal na kabaliktaran..

inantay ko ang araw na ito. kasi sasabihin ko na ang di ko na kayang itago pa. one of the reasons why i acquire a blog account is for me to say everything specially those things i know i should not be telling anyone personally. since yesterday, gustong-gusto ko ng ilagay sa blog na 'to ang mga gusto kong sabihin. pero aside from it, may mga bagay at events din na mga nangyari. like nagkita na kami ng bestfriend kong si jha, for quite almost a year without seeing her, sobrang namiss ko siya. finally nagkita nga kami. for alittle time nawala kunti ang pagkamiss ko. but i know we have to see each other more often kasi madami pa kaming paguusapan. this is so far the best day since i have been here 9days ago.
so here i am again, sa real deal. medyo mahaba ang kwento na ito. and alam ko na kung sino man ang makakabasa nito might laugh at me. like my pinsan. pero yun, it was only yesterday na hindi ko na kinayang icontain ang nasa isip ko. the one that keeps me stressed out, ang nagpapayat sa akin, ang nagpapangit sa akin. ang reason din why i am having nightmares that happens frequently than before the one that bothers me a lot. more bother some than waiting the nle board result. ang dahilan din kung bakit lahat ng kantang naririnig ko laging sa dahilan na ito ako dinadala. "you're so close, but still a world away" sabi sa kanta ni madonna. kahit you view the phrase literally or figuratively o kahit ano pa, it still fits. i, myself didn't expect that i'll be haunted by my "what if's". after graduating, i vowed that i will answer all my what if's so that on the right time, i will have no regrets or panghihinyangan. ang totoo i am never fixed on my emotions. wala din akong concrete aim kung bakit ko to ipa-publish. gusto ko lang sabihin na sinusubukan na naman ako ng pagkakataon. ang hirap sa sitwasyon na ganito. gusto kong sumigaw na nagiging mahalaga na ang taong hindi ko dapat pahalagahan ng ganito. ayoko talagang natutulala dahil lang sa ganito.
may mga bagay na dapat hayaan na lang talaga na ganun. i feel like i not ready yet. i need to see her again para masasabi ko ang halos lahat. hmm, mukhang sobra na itong sinasabi ko. basta, salamat sa blog na ito. kung wala to, siguro, mamamatay na ako sa bangungot dahil sa katatago ng mga bagay, ng nararamdaman. gusto ko lang ilabas ang iba kasi di ko kayang itago ang lahat. salamat blog ha?
this sensless pero sometimes something like having this stupid idea of publishing craziness helps me a lot. lalo na kung mababasa niya ito. pero i think you don't know kung sino to. but thank you for reading.

and if you know the direct english translation ng "sayang" please let me know.thanks

the post waterfalls adventure (mga rason kaya nagawa ang trek na to)

medyo mahaba ang story about the post waterfalls event.. pero i am still eager to share these;

- madulas ang daan pauwi. we went home following the river's flow. mabato, madulas, i was holding a camera, anticipating any slip offs, di ko mabilang ang times na nadulas ako, kasi di ko tinanggal ang tsinelas ko. i sacrificed ang mga body parts ko wag ang masira ang camera. parang pag-ibig. huh?

- ala tarzan. while tracking down the river to the nearest barrio. we found a a "baging" . matibay yun, tapos makapal, parang 3inches in diameter. isa isang akyatan dun. i took photos, gaya ng nasa friendster ko. nakakatakot lang na umakyat pa much higher dahil pag nahulog ka, lagot ako.

- di siya nagiisa. dahil first time ko na umuwi via the river. nalaman ko na ang waterfalls isn't the only main sourxe of the water in the river(?) kasi isang stream lang ang talon, it is not the main supplier of water.

- i am with 12 high school students. lahat magkaklase. imagine, may pasok pa sila, 12 na estudyante ang umabsent. that is too unbelievable kung concidence lang na umabsent sila at same time. problem is, the nect day, pinagalitan daw sila, and were asked to call their parents.

- the next day. ang sakit ng lahat ng anterior leg muscles ko. from the rectus femoris to the sartorius. still satisfied.

the second nature revist

ain't mountain high - ain't no river wide enough (ang waterfalls visit of satisfaction)

uumuulan ng almost three weeks sa probinsya and two days na lamang ang natitirang araw bago ako umalis for Manila. medyo desperate na ako and dapat mapupuntahan ko ang Abilinan Falls before i left our place. i have a pseudo-brother whom i know really likes mountain trekking kaya, niyaya ko siya. i told him to bring along some friends. aakyat kami ng bundok umulan man o bumagyo. the next day, nung umuwi siya galing school, he told me na may mga niyaya daw siya. sabi ko, malakas ang ulan kagabi and until now, umuulan pa din. i thought he was bluffing that 15 of his friends were all willing to come. hala, nagulat ako, kasi alam ko walang magseseryoso na umakyat na ng bundok dahil malakas ang ulan. malambot ang lupa, madulas at baka malalim ang tubig sa ilog.
pero at one o'clock, nasidatingan ang mga estidyante na nakaunigorm pa sa bahay at handa ng umalis. nagult ako and asked them if they are serious, sabi nila oo. i was thrilled, masaya, nakakakaba. we headed to the mountain, crossed two bridges and hike all the way to the top. umaambom. noong nandun na kami sa malapit, we have to slide down the cliff to reach the waterfalls. kasi it is located on the mountain edge, kung gaano kataas ang bundok, so is the waterfalls. i was thrilled again, as well as my companions na bago lang doon. i have visited this place twice but not this desperate. dumating kami sa talon sa taas na bahagi, walang malalanguyan dun kasi ang river bed ay bato. so pagkatapos nagslide pababa, nagslide ulit kami pababa kung saan merong paglalanguyan. it is enourmously high kasi dalawang talon na pinatong sa isa pang falls. kaya dalawang fallses(?)
tumalon sa mga bato, picture-picture, kahit umaabon. my plan before going there was to take photos of me on a semi kung fu training commonly seen on tv. pero di ko magawa iyon sa lower falls kasi malalim ang tubig. kaya while theye were swimming, umakyat ako sa first falls na sa taaf mismo ng lower falls. i was so amazed, kasi ang ganda, kahit nahirapan akong akyatin yun. someone took me some photos. after that, umuwi din kami agad, kasi mahaba ang lalakbayin namin.
sobrang satisfied ako sa ginawa ko ngayong araw. the real adventure, i satisfies me. ito lang kasi ang pinangarap kong gawin noong una ko itong binisita. ang kunan ng picutres and show them to everyone.hehe

weekly blog

Everything’s ironic (the NLE result short story climax)

Tatlong magkakasunod na gabi na halos hindi makatulog, masama ang gising. Ilang araw na akong bothered dahil sa anxiety na dala ng pagaantay sa board results. I am a soul in agony na kumukubli sa likod ng mga ngiti na kinacareer kong ginagawa. Naks. Pero tinatawanan lang ako ni tatay ko dahil kahit anong gawin ko daw para pansamantalang kalimutan ang vexation and just enjoy my days, nakikita pa din ang worry sa mukha ko. So, di ko maexplain why i can’t sleep earlier than 3 am. Maliban sa tampo ni Bianca, na di ko akalaing sobrang tampo pala, naiistress ako sa pagaantay. Kaya to alleviate my anxiety, i must face the anxiety-carrier. I bought an internet card even it is expenxive to make myself updated with the results. On the day of feb.21 i woke up quite early kahit kaunti lang ang tulog to look for news, pero wala pa din. Stressing pa din. Later on the afternoon, umalis ang tatay ko papunta sa Bro. niya kasi walang magawa sa bahay, my nanay and bros. were at school. Naglaro muna ako ng all time favorite kong Mario(the tubero) game sa pc before getting myself circulating in the cyber web. Then tumawag si tita cheila ko, the entire house’s perimeter was jamming with my music when she called. She gave the good news that i passed. Di muna ako naniwala because she is fond of bluffing especially on me. Bagets pa kasi eh. Pero totoo daw, tapos sabi ko paki recheck dahil mahirap ang umaasa sa mali. She confirmed it with numbers. I had no one with me sa bahay kaya i don’t know how to release it. siyempre tumalon ako sa tuwa.

What’s ironic was that i cried. Umiyak ako na parang bata na iniwan ng nanay habang existing pa din ang stranger anxiety. Dahil when i failed my first take, i never cried. I am sad, because i failed my family pero di ako umiyak. Pero ngayong pumasa, umiyak ako. Then thoughts of anything from failure to pagsikat.

So try to imagine, you are in your own province, your nanay is a teacher and a member of three society groups, plus you have a barangay wide of family members closely intact, plus a batchmate with sufficient load. Kahit hindi ako nagsasalita kung umaalis ako ng bahay, lahat ng makakasalubong ko na kilala ako, congratulate me. I am happy not because i passed, i am happy because i made my parents proud. Nakakatuwa. Although not all of my friends made it through, masaya pa din ako dahil maaaring may ibang nakalaan para sa kanila na mas maganda kagaya ng sa akin.

But i just don’t give all the credits to my parents to make them proud. Lahat ng ito ay ginawa ng mahal kong tita Sonia, na binigay lahat sa akin na parang anak niya. At to the rest of my titas and tito, kay tito pablo, tita paz at tita che as well to his boyfriend. And i am not ashamed to say that without all my mentors all the way from kinder to college, di ko siguro makukuha ang partial success na ito kung may hindi ako nakilala sa isa sa kanila. Dahil a slight change of the past will change who i am now today. Salamat.

An Ecological Workcamp (part of the series of blessings i received)

Nagkaroon ng isang workcamp seminar sa isang school na malapit sa ilog this weekends. Una, ayaw ko ng ganitong okasyon dahil retired na ako, and i just don’t want to attend. Pero si nanay ko put me as a first aider on the seminar. Pagpunta ko doon, i am not just a first aider, taga buhat, bantay sa registration of participants, kusina boy, equipment boy din ako. Literally all around volunteer ako. Kung hindi lang mga highschool ang mga participants, di talaga ako pupunta. It is a seminar about loving the nature kaya gusto ko din. I am also the photographer, kaya it was really a great opportunity. Hawak ang 7mega pixels na camera, i took photos everwhere and to anyone. Out of six hisghschools, nakita ko ulit ang mga schoolmates ko na teachers na ngayon. Nakinig din ako sa lectures. I helped the only elementary group on some activities. Yun, ganun lang lagi, i shoot everywhere and to anyone. and when the shot wasn't that good izo-zoom ko na lang.

Sayang malakas ang ulan that time kaya hindi natuloy ang rescue training na gagawin sana sa ilog, kaso malakas ang current at umaapaw na ang ilog sa pampang. The lecturers just performed the cpr demo. Alam ko na yun so i just asked questions to clarify myself. Like what if the victim is a hunchback? Nasagot nila, nalinawan ako.

Nagmukha akong bata when i saw a group of 6-9year old kids playing on a mini forest at the back of the program stage. Mukhang masaya, since di pa nagsa-start ang program, pumunta ako dun, i took photos. They were happy kaya friends na agad kami. Di ko alam kung bakit malapit ako sa mga bata at bakit i still like to play kiddie games. sumali ako sa kanila. While the rest of the 100plus teenagers watching us. Wala akong pakialam dahil masaya ako. Pero di ako selfish kaya niyaya ko ang ibang nanonood na sumali, sumali nga, pero natigil agad ang game dahil may umiyak na bata, pinatulan ng isang sumali.

It rained so hard that day kaya ang lamig. At the end of a two day seminar, siningil ako ng pagod kong katawan ng halos buong araw na tulog.

the Maturity Indicator

two weeks ago nararamdaman ko na sumasakit ang panga ko, parang may namamaga or nasuntok. I did not bother kasi baka na tamaan lang sa basketball. Pero it makes me uncomfortable when i eat. Natakot ako lalo ng nagpakilo ulit ako at nalamang limang kilo ang nawala sa kin. Hindi maari to. Until it perpetually became much more uneasy to chew. Narealize ko na tumutubo na ang wisdom tooth ko. Teeth pala. I can still tolerate the pain, mahimbing pa ang tulog ko. Now that i have a set of wise-teeth, mareremind na siguro ako nito na mature na nga ako and i must do what a mature would do. Basta ang target ko ngayon is to compensate the lost 5kgs para bumalik ulit sa dati.

Ang taga ayos na naninira

I live in the province, kung saan may mga kalasadang hindi pa sementado. Antique na ang mga lubak sa kalsada na simula’t sapul andun na. walang hiyang mga opisyal ng gobyerno yan. Ginagawang family business ang pulitika. Ginagawang source of income ang sahod mula sa mga tao at extra profit ang mga nakukurakot. Mga proyektong walang matibay na basehan para gawin, mga usad pagong na projects, mga pagsisinungaling. Mga habol ay kumisyon sa projects. Sila pa itong mayabang, sila pa ang ginagalang, sila din ang naninira. Walang hiyang p%’&* yan. May pumunta na mga truck dito sa amin kahapon, tatlong malalaking truck, aayusin daw nila ang kalsada naming nagiging ilog pagumuulan. Pero ano ang ginawa nila, they just put some gravel, and leveled the street. Now here came the rain, ang kalasada na planadong aayusin, lalong nasira, naging mar rough ang daan. Ultimong pinakamaliit na unit ng public servant kasi, makasarili ang layunin kung bakit nasa posisyon. Ang daming mangagawa sa munisipyo, mga casual na taga linis ng kalsada, traffic enforcer, drayber, at mga taga waste management. Sa umaga lang nagtatrabaho, pagdating ng hapon, wala ng ginagawa. P’$#%* inang taga linis ng bayan yan, kami pa ang kusang nagwawalis ng basketball court para lang makapaglaro kami sa binabahang court habang sila ay parang baklang nagtsitsismisan sa gilid. Kailangan pa bang pagtulungan ang dust pan at walis at basurahan, tig iisa ang hawak? Daig pa kayo ng elementary!

Naiinis ako habang ginagawa ko to. Sa loob ng siyam na taon , walang malaking nagbago sa bayan na ito. Kung meron man, yun ay mga new properties na nakuha nila. Ikaw nga, babiyahe mo ang public car on Sunday, dahil pumunta ka sa inuman. May magdadrive ng firetruck na inararo ang lahat ng madadaan dahil lasin ang driayber but still walang nagyari? Ina nila

3 – pain featuring caimito

Early this morning, ginising ako ng tatay ko para tulungan ko daw siyang buhatin ang pinutol na kahoy ng caimito. Gagawing poste ang mahabang kahoy. Nung bubuhatin ko na ang napakabigat na kahoy na yun, mali ang body mechanics na inapply ko sa pagbuhat. Siguro lampa talaga ako, dahil di ko alam na maabot pala ako ng kahoy na bubuhatin ko. Nagasgasan agad ang mala-papel de liha kong binti, mahapdi, masakit, may mga putik pang kasama. Binaba ko muna ang kahoy at sinabing aguy! (aray!!). tinawanan lang ako ng tatay ko.

Buhat-buhat na namin ang kahoy at nang ibaba na, sa bigat nito at nararamdaman pa din ang hapdi sa binti ko binaba ko agad ang kahoy. Tanga nga ako, dahil di ko tinanggal agad ang kamay ko. Hayun, naipit ang mga darili ko. Masakit ulit, nangitim, at umaray ulit.

Pero ang pinakamalas sa lahat ng dinulot ng kahoy na ito sa kin nung binigyan ako ng pseudo-kiss mark sa dibdib. Habang inaayos ang mga sanga para itapon, binagsak ko ang sanga na yun sa lupa, huli na nung napansin ko na mahaba pala ang sanga ng hinayupak na kahoy na iyon. Parang sinuntok ang dibdib ko ng patulis ng bakla na mahahabang kuko ang ginamit. Masakit ulit, mahapdi, umaray. Natawa ako sa anyo ng sugat at pasa na lumabas, mukhang kiss mark. Hindi lang iyon ang malas. Hindi siguro mangyayari to kung hindi tumama sa mismong butas sa damit ko. Kaya nga tinawag na malas, sa butas talaga ng damit ko bumagsak, o nanuntok, kaya sumakit ang dibdib ko ng ganito, parang iniwan sa ere ng taong mahal mo, pinaasa ka pero sa huli hindi siya ganun sa yo. Di makaganti, dahil talo ka pa din.

3 pain feat. Caimito. Tatlong sakit dulot ng punong ito. Pero hindi ko naman pinansin dahil kung iisipin ko, swerte pa din. Kesa naman saktan ka ng talong beses ng isang tao. Kahit isa nga lang, iisipin ko na lang na kahit i-triple na lang ang binigay ng caimito kesa dito. Drama.

ngirit..