all eyes on me. eyes that are not so convincing anymore

recently and at present everything's not doing well. now, i realize that it is never easy to be a local celebrity. with every gossip, every accusations, every humiliation, it was never easy, and i am not used to it yet. but unlike real artists, they get money for their interviews and every contoversial questions thrown into them. but, in our case, there is money money involve.

sabi nga ng mga artista na natsitsismis kapag nagsalita sila dahil pakiramdam nila personal na ang mga binabato sa kanya. okay lang daw na intrigahin sila ng mga gossippers, wag lang idamay ang family. dahil pag family na ang apektado, lalaban na sila. same goes on me, i never reacted on every gossip about me and tsokolate circulating around my former school, and on every one who knows me. but my family is affected by these. kaya sinasabi ko na walang katotohanan lahat. okay, nagiging literal na ako.

and about what others say that i am destroying my "mabaait" image. i was surprised when i heard about that. i am not doing good to make the people around me say that i am a good man. i do good because it is the right thing to do. mahirap talaga kung lumaki kang mabait. walang ibang titingnan ang mga tao sa iyo kundi ang mga nagawa mong mali. a simple mistake is like unforgivable for them. unlike, the one who is know hard headed and annoying, kung gumawa ng katiting na kagandahan, parang isang celebration pa.

don't throw in some words that you can't stand it's credibilty. dahil babalik sa iyo ang sinabi mo.

ano pa man ang mangyayari, i still have my friends and family. the ones that knows me better. i hope what i said is true. as long as i know i am not stepping on anybody, that i think that this is right and i can handle it, i will stand for it.

i will stand for tsokolate. and i know i am still on track.

tsokolate

kahit anong sabihin nila mahala pa din kita..ang tanging kailangan ko lang ay iyong tiwala at love para makakaya nating labanan ang mga problema...please hold on, di kita iiwanan..mahal kita tsokolate ko.


hindi ko pa tuloy maiishare ang typhoon frank happennings ngayon.saka na, with photos pa. dahil pa talaga maganda ang mood ko to make an equally-unbiased blog entry.

omang ako (baliw ako)

yan ang sabi ni tsokolate sa akin. kasi naman nagiging irrational ako sa mga bagay bagay lalo na tungkol kay tsokolate. ganun talaga kapag in love eh, nawawala ka pala talaga sa sarili mo para lang sa kanya. kaya, dahil, hindi pa ako masaya gumawa ng blog entry, eto muna ang ginawa ko.. ang geographical characteristics namin ni tsokolate ko.. anyway, every thing in here is all about tsokolate and the name on braille below.

brailled

bigla akong natuto magbasa ng braille and intindihin ng basics ng abacus. i have to guide my brother on his assignments and lessons at school. my brother gave me the idea to do something for tsokolate. braille system for reading has six dots, each letter has its own designated dot/s. here is one i made. the colored dots are those that can be felt. on the abacus. it is quite hard to read it, and really hard to compute numbers especially division. but the one in the picture has no coreesponding numerical value, because it has no other value. the one indicated is precious to me.

this blog's theme colors

bubuhatin ko na ang sarili kong upuan. nagagandahan na kasi ako sa blog ko ngayon. lalo na sa theme nito. dati kasi, laging pink and black and white and royal blue and green. ngayon, iba naman. nakuha ko ang idea from, siyempre kay tsokolate. and nung tiningnan ko ulit, i realized na nakuha ko ang colors from texts to lines sa isang mahalagang material possession. salamat to tsokolate's mom, she gave me a shirt. a shirt with shades of blue, green and brown in stripes. it amazingly fits me the way it suits me better..

i really feel better now. completely leaving the fuschiang pag-ibig theme behind. i think this one's the best so far that i thought can mirror me.

i really want to get hitched!

arden rod, ang totoong manunulat, ang pinsan ko, ang may mala propeta sa lahat ng kanyang sinasabi ay gumawa ng isang blog tungkol sa hiwaga ng bahay na inuwian niya, at ako. siguro, ang bahay nga na iyon ay may sa gayuma pero hindi lang iyon ang dahilan. arden rod always says that everything that he said ay nagkakatotoo. kung mali man ang ginawa ko, kasalanan niya yun, sinabi niya kasi na baka makakatuluyan ko si tsokolate. kaya yan tuloy, nagkatotoo.

friday di thirteenth- ay ilam!! (nanay and tatay said)

Today is Friday the thirteenth. My very lucky day. It is not only because i was born on the thirteenth, thirteen is the only number that is always following me. I tried to change my fa-vorite numbers to 21, but number 13 is always there. It is more than a coincidence that this number been with me everyday. Almost.

- i can never go wrong on the thirteenth number of a quiz, an exam, major exams, even in UPCAT, or La Salle’s. the board exams i have taken. i am too much sure of my an-swer is correct
- every time i check the time in any particular day, the minute is always on the 13. in digital clocks like on PC, or on cellular phone, the numbers would always yield number 13.
- I dream of number 13 a lot of times
- On one of my nostalgic events ion life, there is always a number 13. like on our to trek to the waterfalls, i was with 12 high school student’s plus me, makes 13 of us en-joyed the adventure of dangerous cliffs and muddy treks
- As long as i can remember, i am always sick on my birthday until i turned 14. When i turned 7, i was just visited by my classmates at home and celebrated there. I turned 14 on Friday the 13.

I might be a paranoid regarding these coincidences. But i just want to share anything about Friday the thirteenth. Happy Friday the thirteenth. The omen it brings depends on how you see what your own Friday the 13th will be.

Until i have tsokoLate, it is always the 14th.

creepy bulalakaw and foolish moles

Kamakailan lamang, mga alas diyes ng gabi nasa labas lang ako ng bahay na nagmumuni-muni. At nang papasok na ako sa bahay, may nakita akong isang bulalakaw na kulay berde ang kulay. Halos 15 meters lang ang taas nito dahil kunti lang ang taas sa niyog ng dinaanan niya ito. I swore nakakita talaga ako ng isang bulalakaw. Pangalawang beses na akong na-kakita sa parehong direksyon ngunit matagal na panahon na ng huling nakakita ako nito. Akala kung nung una parang isang lusis lang. alam mo ba kung paano ko nakita ang bula-lakaw? May narinig akong “sssssssst” sound kaya napatingin ako.

Anim na beses na akong nakakita ng bulalakaw. Sa iba’t-ibang lugar, may sa bundok, sa taas ng simbahan, sa bukirin, at dito lang sa bahay namin. Sabi ng kinakapatid ko, kapag daw ang direksyon ng lipad ng bulalakaw ay pababa sa lupa, ang binagsakan daw nun ay puno ng na-kakatakot o hindi kakatanggap-tanggap sa ating makamundong paniniwala na tayo lang sa mundo na ito. at sa lahat ng nakita kong bulalakaw na bumagsak, nakakasiguro akong na-kakatakot sa mga lugar na pinagbagsakan nila.

Ikukwento ko lang kong ano ang environment o anong klaseng lugar ang piangbagsakan ng bulalakaw na nakita ko ngayon lang.

Sa tapat ng bahay namin sa kabilang kalsada ay may isang lumang ancestral house na ma-tandang babae ang may ari. Si lola domeng. Isang napakagandang matanda na alam ko na nung dalaga pa siya, napakaganda niya. Siya lang mag-isa sa bahay na iyon until nastroke siya at naging bed-ridden. May nag-aalaga na sa kanya ngayon at nagiging kasama na rin sa bahay. Ang bahay ay medyo malaki, napakapasok na rin ako doon, kapag tinatawag kami ni lola domeng na pumasok sa bahay niya at papakainin ng barquillos at softdrinks. May hardin sa loob ng bahay. Ibig sabihin, may butas ang bubong ng bahay para ang ulan at araw ay makukuha ng mga halaman sa loob ng bahay na may groto ng Mahal na Birhen. Ang loob ng bahay ay puno din ng mga istatwang kahoy. Iyong kasi ang negosyo ng isa sa mga anak niya. may dirty kitchen ang bahay pero di lang dirty. Nakakatakot talaga ang part ng bahay na iyon dahil sobrang madilim, at tanaw sa bintana ang isang malaking mangga sa liokod ng bahay. Nakakapagtaka din na hindi gumagamit si lola domeng ng asin para sa pagluluto. Patis ang ginagamit niya. ang mga bintana sa kanyang kuwarto ay may mga barbwires sa gilid(para san kaya yun).

May malawak na hardin sa harapan ng bahay nila kung saan magkatabi ang isang napakalak-ing puno mangga at isang malaking puno ng akasya. Kapag walang ilaw o brown out na-pakadilim sa bahaging iyon ng kanilang lote. Sa likod naman ng bahay ay napakamasukal ang paligid. Wala na kasing naglilinis noon. May malaking mangga doon na tanaw sa bintana ng dirty kitchen. At sa labas na ng kanilang nasasakupang lupa. Ay bukirin na. isang malawak na palayan. Madilim kapag hindi maliwanag ang buwan sa gabi.

Sa malaking mangga na iyon, nasasabing bumabagsak ang mga nakikita kong bulalakaw. Batay sa pag tantiya ko sa trajectory at angle ng pagbagsak ng bulalakaw, alam kong sa mangga iyon bumagsak. At sabi na rin ng mga matatanda, nakikita din daw nila ang mga bu-lalakaw noon na doon bumabagsak.

Hindi naman nakakatakot. Dahil, sanay na ako sa ganitong uri ng buhay sa probinsya. Kung saan ang karamihan sa mga tao ay naniniwala pa rin na may ibang nilalang na kasama nating namumuhay sa mundong ito.

I do not consider what i saw as a meteorite. When the earth’s gravity attracts a meteorite to its surface, the meteorite will burn upon entering the atmosphere. It just a small particle of space rocks. If it burns upon entering then before it lands on the ground, it is nothing but dust anymore and not still burning. Besides, it is barely possible that a meteorite fall on the same place every time i see them.


**********

Kagabi habang pauwi na kami sa bahay, may nakita kami sa daan na dalawang moles (di ko alam ang tagalog ng mole kaya english na lang). sa gitna talaga ng kalsada. Di namin alam kung nagaaway sila o nagbabanggaan lang. they were like a mole on a mirror. They jumped and bumped each others noses. Nakakatuwa dahil di man lamang nila kami napansin na du-maan. Until we meddle on their nose bumping.

Nalaman ko na lamang na ang moles ay family ng shrew and hedgehogs. They look like rats but they have short tails. They live undergrounds, and has tiny eyes which explains that they can’t see clearly. Kaya nagbanggaan. They are sensitive on ground vibrations but extremely numb above the ground. Naks information.

updating2....

The start of this year’s month of June was probably the end of dreaming and the start of believing that everything’s real. If the reality of life is that it is not fair, then some things are beyond fairness. Too much favor. But, it wasn’t easy to have great things, and great people. There are some who stand on our way. Some leads you to other ways, and some just completely stops you from going on....hirap akong umenglish!

Sinalubong ko si tsokolate sa paliparan dito sa aming probinsya. Hindi ko mawari ang tamang nararamdaman ko. May tuwa, dahil makikita ko na siya muli, may takot dahil baka hindi na niya ako papansinin dahil sa peklat na dinulot ng dalawang tahi sa aking mata na bi-nago ang hubog ng aking pisngi. Sobrang saya, at umaasa na sana makukumpleto na ang pangarap ko. Dahil hindi ako maniniwala na akin na si tsokolate hangga’t di ko siya nakikita sa aking tabi.

Nakakagulat ang mga pangyayaring sumunod. Masaya, lahat masaya. Nakakatakot. Nakakapanibago, na sa unang pagkakataon nakikita ako ng buong bayan na may kasamang tsokolate. Hindi madali ang lahat, hindi tinanggap ng lahat ang kanilang nakita. Na kasama ko si tsokolate, at kasama ako ni tsokolate. Pero, unti-unting nasasanay ang mga tao sa paligid na makita si tsokolate at ako na magkasama. Hindi naman kasi madali ang biglaan. Araw-araw sa loob ng limang araw, napakasaya ko.

Naranasan mo na ba ang makamtan ang iyong pangarap na bumubuhay ng iyong imahenasyon upang maging masaya walong taon na ang nakakaraan? At ngayong nakauha mo na ano ang pakiramdam mo? Ganun din ang pakiramdam ko.

Kung tutuusin, wala kang pakialam sa entry ko na ito. Pero masisisi mo ba ako na gawin to kung labis ang kasiyahan ko?


---------------------------------------------------------------------------------------------------------

Simula na ng classes kanina, and ako na naman ang taga hatid at sundo sa mga nakakabata kong kapatid. Kahit ayaw kong nakikita ako ng mga dati kong guro, pumunta pa din ako sa school para sa mga kapatid ko. Mamaya, pag uwi nila, kaniya-kniya na silang kuwento tungko sa first day nila sa school.

pero bago yan. Kinuha ko kahapon ang kanilang uniform na pinatahi sa medyo malayong lugar. Hindi pa pala tapos ang mga pinatahing uniform, mga isang oras pa daw bago ko ma-kukuwa. Naisip ko na maligo na lang sa malapit na ilog-resort mga 4 more kilometers away. Kahit walang pera, kahit tipid sa gasolina pumunta pa rin ako. Mabuti na lang walang katao-tao sa resort kaya di na ako siningil ng entrance fee. May isang grupo ng mga bata na tu-matalon talon sa diving board. Siguro ang pinakabata is 8 years old and ang pinkamatanda ay mga 14 years old. They were swimming on the edge side of the wide river, so literally solo ko ang bandang gitna. Malamig ang ilog, masarap maligo. At nakakapagisip ako kaunti. Ngunit sobrang saya ko siguro kung kasama ko si tsokolate.

Pero pagkatapos kong magswimming mag isa, umuwi na ako.. dahil biglang sumakit ang ulo ko sa sobrang lamig.

akin na ang tsokolate

Again and again, sinasabi ko lagi ang dahilan kung bakit ako nagba-blog. It is because mahina ako pagdating sa emosyon. Emosyon, ayan na naman si kaine, walang ibang sinasabi kundi tungkol sa pag-ibig, pag-ibig, pag-ibig..iba’t-ibang klase. Mga tagong pag-ibig, bawal na pag-ibig, nabigong pag-ibig, nagaantay na pag-ibig, umaasang pag-ibig, naghihikahos na pag-ibig, mga pag-ibig na gustong balikan. Halos lahat na ata ng mga ito ay nagawan ko na ng blog. Dahil nadaanan ko na ang lahat ng mga iyon.
Pero, parang lumalayo ako sa gusto kong mabasa mo ngayon, iyon na nga po, mahina nga ako pagdating sa pag-ibig, at nangangailangan ng isang matinding emosyon para makagawa ako ng ganito. Para sa mga umaapaw na emosyon. Siyempre, nakakaapekto ang mood ko sa paggawa ng blog. At sa panahong ito, kasabay ng mga piling tugtuging mababagal, walang perkusiyon sa musika, ang nararamdaman ko ngayon ay isang napakatinding emosyon na hindi ko aakalaing makakamtan ko sa pagmamahal ni Tsokolate.
Okay, eto na naman ako, may isang tao na naman sa likod ng isang matalinhagang paglalarawan bilang si Tsokolate. Gusto ko kasi na ika’y mananabik na malamang kung sino siya, at sundan ang kuwento ko, niya at namin na kahit ako ay hindi inaakalang magiging ganito ang ngayon dahil pangarap lang siya mula noon. Ibinabahagi ko ang aming munting kuwento na ako mismo ay kinasasabikan ang paggawa ng kanyang simula. Dahil, ako ay hindi makapaniwalang makakapiling ko si tsokolate. Na naroroon siya sa tabi ko sa mga nakikita ko sa sarili ko na pinapasaya ng aking mga apo.
Matagal ko nang gustong ipabasa sa iyo ito, ngunit, noong nagpapatuloy na ang nasimulan dati, walang humpay kong sinasampal ang sarili, kurot, kagat at kahit ano pang tipikal na nakikita sa mga telebisyon upang magising ang isang karakter. Ngunit nabigo ako, dahil totoo pala talaga. Mahirap paniwalaang nangyayari ang pinakamagandang pangyayari sa aking pagkatao ngayon. Dahil simula pa lamang nang una ko siyang nasilayan ay pinunan niya agad ang musmos kong pagiisip na halos siya lang ang nilalaman. Pero, tinanggap ko na sa sarili ko na isa lang siyang pangarap, isang suntok sa buwan ang mahawakan man lamang ang kanyang kamay. Kaya, kapag nakikita ko siya, hanggang tingin na lamang ako, na ang tanging paraan lang na masasabi ko na mahal ko na ata siya ay nakasalalay sa nangungusap kong mga mata na sana nabasa ng kanyang mga mata ang nais kong ipadama sa kanya. Ngunit, sabi nga nila, mapaglaro ang tadhana, matagal siyang hinanap ng aking mga mata. At kung hinayaan ko ang sarili ko, baka buong ako na ang naghahanap sa kanya.
Oy, si kaine, nagsisimula nang magkuwento, nagiging personal na ata ang mga sinasabi ko, nagiging korni na ako. Pero, una, hindi sa iyo itong blog na ‘to at pangalawa, ikaw din naman a? nagiging nakakatawa kapag nakakadama ng gaya ko..sana tama ako, dahil kung hindi, siguro, hindi totoo ang nararamdaman mo. Baka, tugon lang iyon ng sitwasyon kaya ka ganyang. Baka, ang ginagamit mo ay ang puso mo, hindi ang pag-iisip mo. Iyon ang paniniwala ko, tumitibok ang puso sa kahit kanino na maganda ang dala sa atin, pero iba ang pintig ng puso kong maselan sa taong laging laman ng isip ko. Si tsokolate.
Iyon na nga po, pinaglaruan ako ng tadhana, at malamang siya rin. Maraming dumating, ngunit lahat may kulang. Pero, hindi naman ako naghahanap ng isang perpekto. Nararamdaman ko lamang na ako ay hindi para sa iba, siguro para lang ako kay tsokolate. Naku, hahaba ang usapan kapag pinagpatuloy ko pa ang detalyadong pangyayari.
Pinagtagpo kami ng tadhana sa kaniya-kaniya naming di magandang pangyayari. Muli kaming nagkita, kahit may mga pagkakataong gustuhin ko na hindi siya makita isang araw, makikita ko pa rin siya. Simula noon, hindi na lamang mata ko ang muling nagsasalita sa mga mata niya, kahit hindi man ako nagsasalita ng parang ganito, hinahayaan ko ang sarili ko na gumawa ng kapansin-pansin upang mapansin. Oo, papasin ako, ilang buwan akong nagpapansin sa kanya. Hindi ko mawari ang dahilan kung bakit ko ito ginagawa, pero ginagawa ko lamang ang gusto kong gawin. Dahil malamang, iniibig ko pa rin siya. Muli.
Dala ng pananabik at masidihing nararamdaman, nangyari na ang lahat ng ngayon. Sabi nga nila, hindi mo malalaman ang nararamdaman ng isang tao kapag hindi ka matapang na alamin ito. Inaamin ko na natatakot ako noon kung sakaling sasabihin ko na ang lahat, kahit hindi talaga lahat. Ngunit, nilabanan ko ang takot, dahil pagod na ang mga mata ko sa kasasalita. Para akong pipi na kinakausap ang isang bulag. Siguro ang isang pipiay totoo kapag nagmamahal, dahil lahat ng kanilang pagpaparamdam ng pagmamahal ay ginagawa lahat.hindi lang sa salita, hindi umaasa sa salita.
Nakipaglaro ulit ang tadhana at muli, ang mga mata kong pagod na sa pagsasalita ay muling nanabik na mangusap muli. Hanggang, nagkasundo ang buong katawan ko na kailangan tulungan ang mga mata ko na makita muli si tsokolate. Hindi posible sa mata ko na makita si tsokolate. Natataranta ako sa bawat oras na unti-unting akong pinanabik na makita si tsokolate muli. Sawa na ako sa pagkokontrol sa sarili ko para makamtam ang isang bagay na magpapasaya sa akin. Bakit ko pa kasi pinipigilan ang sarili ko na maging masaya.
Buong buhay akong nag hihintay sa tamang tao, sa tamang pagkakataon, sa tamang sitwasyon. Siguro hindi lang tamang oras ang dati. Masaya ako habang ginagawa ko ito. Ang pagtatapos na ito ay ang ikatlong gabi na ginawa ko ito. Gusto ko kasi na paglaanan ng espesyal na atensyon ang paglalahad na ito. Mahal ko si tsokolate, hindi ako magsasawang sabihin na mahal ko siya. At ang pinakamasaya sa lahat,.. mahal ako ni tsokolate. kahit ang aming pagkakaiba ng ugali at ano pa man ay hindi sinasangayunan ng iba. mahal ko si tsokolate

LBC hari ng padala will laugh at me tomorrow

i really do not know why i am doing this. i am in the province already and still has to do something for the apartment in quezon city like i am used to. unintentionally the cap on the pseudo-loop-of-henli of the sink was flushed down on the toilet basin. that means that the flow of water on the sink goes straight down to a container underneath the sink then flush to the basin.

we looked for it in haradwares in quezon city but did not found any of the close match. i am here in the province already and it seems that i am still uneasy to know that something is wrong on the other house. i searched for it on our town but still there was nothing available. i was on the other place this morning and looked for that cap. i looked elsewhere until i found one. i only hope that the way i measured it by recalling how my grip were when i was holding the original cap will fit the tube.

i went to an LBC branch this afternoon and inquired about the fees to pay to have it delivered. i can see that the man's eyes reacted that i am delivering a cap to quezon city from here. imagine, a sixteen peso cap will be delivered for one hundred forty pesos? it will be stupid to do it. but anyway, i will just add something to make it more practical of money effecient.

i still can not upload photos here. sayang

stitch + pain = medal

this dial up internet connection cannot make me upload a photo. I'll just repost this entry with a picture if i had a chance..

i woke up early this day to talk to my tita. after the call my tatay gave me a medal. i thought that it was for my brother, but it was really for me.. i asked why, but my father cannot answer either. i know that it is a medal that was awarded last night on our barangay's fiesta. i did not went out of the house entirely a day yesterday because it never stopped raining. the rain made me idle and more in love..i asked someone to know what is the medal for. my cousin said that i was awarded last night as one of the mythical five with the medal. i was a little satisfied for the humble reward. getting two stitches and a little facial distortion have gained a little price.. it is better than gaining nothing at all.

updating....

It is not ordinary to have an extraordinary brother

I did not came home for the fiesta because our youngest brother has been invited to join Resources for the Blind Inc.’s annual camp. Along with other visually impaired children and volunteer’s my brother will be far from us for five days for the first time. When brought my bro on the departure area with my tatay, i can see that my brother is still one of the lucky, because he’s got low vision, but others are totally blind. May mga umiyak na nanay, and chil-dren din. Tseb is moody and we worry that he will cry on their camp.
Five days has gone and we will fetch Tseb. When he stepped down the bus, facilita-tors would congratulate us that our bro has gained major awards. Too good for a first timer. From the moment we have him until the end of the day Tseb kept on talking about his experi-ences about the camp.
Sometimes when i met other kids like my brother’s age or younger, i hold them extra careful i tend to carry them than to walk with them because i am used to treat my brother extraordinarily because of his condition, he might have unwanted accidents if not taken care of seriously.


whAT’s holdING me back

nabibilang ko na into days ang mga nalalabing araw na nakatira ako sa bihirang pag-kakataon kasama ang pinsan ko at mga pinsan niya. Kapag meron kang maraming tinitirhan nagkakaroon talaga ng pananabik na bumalik sa dating tinirhan. Parang, kapag nandito ako namimiss ko ang nandoon, pero kapag ako ay nasa nandoon na, namimiss ko naman ang nandito. Magdadalawang buwan din ako sa tinatawag naming bahay sa Quezon City at ilan sa mga mamimiss ko ay ang:

- laging baradong banggerahan. Di ko mawari ang dahilan. Di rin mabilang ang dami ng Liquid Sosa na binuhos upang matanggal ang bara. Ang lababo pa ata ang umubos ng stock ng declogger sa SSG grocery. Iba’-ibang paraan na rin ang ginawa. Pero bigo akong maayos ito hanggang sa araw na ako’y lumisan sa bahay na iyon
- depektibong remote control. Na pinupukpok para gumana. Minsan nakakairita.
- Ang long standing beterano sa predyider namin. Ang candy na apat na buwan ng nandoon, ang mga pasalubong mula sa probinsya na halos apat na buwan na ring nasa loob, ang fish tocino na apat na buwan ding namamahay doon at di maubos ubos, dried fish na ilang buwan na rin pinagpiyestahan ng mga langgam. Ang to-mato paste na halos pitong buwan ng nandoon.
- pusa ni ate Del na taga ubos ng mumog namin.
- Ang ulang paper bag?!? Hehe
- Chilli powder
- Ang kakatuwang pangalan ng isang grupo ng traysikel “PAPATODA”
- Si ate Ellen ang butihing tindera ng mga gulay sa palengke na nagtuturo sa akin kung paano lutuin ang ninanais kong kainin. Kung hindi dahil sa kanya, hindi ko matututunan ang iba’t-ibang paraan ng pagluluto.

At siyempre mamimiss ko ang mga tao sa bahay. Sina Nong Ark at sa kuyang-kuyang treatment, si Jackie-Jackie ang taong kayang hanapan ng kamukha ang kahit sino na makikita sa telebesiyon, at ang paulit-ulit na pagsambit ng mga salita. Si Lucille, na wala akong ibang way na makipagkumyunikeyt sa kanya kung hindi dinaan sa away or argyumentong di kailan-gan.



These are all part of the game- physical, brag, entertaining, pain!

This my first time to play for a fiesta basketball league on our place. Playing for this kind of competition is one of my childhood dreams. I want to play, i want those who bully me when i was a kid know that i can beat them now, that only the weak uses its power over someone. Unfortunately, I did not make it to represent our Barangay for the town fiesta. And while i was still in Quezon City, it was like everyday the coach asked if i could hurry up and come home to secure a place on the basketball league. It is satisfying to know that the team needs me. I did not make it so when i came home days after the fiesta, (hirap uminglish!) habang umiikot-ikot ako sa kung saan-saan ang approach lagi sa akin ay kung bakit ngayon lang daw ako umuwi, sayang dapat pasok pa kami sa championship or what. It is flattering to hear those comments from other people because i can feel my importance, which is rare.
But i made it to join a little league composed only of our barangay’s residence. For two years, our team did not make it to the semi finals. Worst was last year when the team did not won any game. I was not around to play that time kaya damang dama ang presence ko this season. Dahil we made it through the semi-finals. Mayabang ako eh, but i did not do all the job, we are one team, and we did our best to win. Habang naglalaro ako, the live game commentator always said na sayang daw ako, dapat nandito ako nung past game every-time i made some points. I just smiled dahil compliment yun for me.
Okay, nakapasok na kami sa semi-finals, just a game won, we will be playing for the finals. We defeated all the teams except for one team that is the strongest. One of the amaz-ing plays was with the police team. Yes, we played with the police. I sometimes joked them asking how does it feels being whistled for their violations instead of the other way around. The police just laughed and defeated.
But, not all great nice things lasts long. Wala pa sa kalahati ang first game of the semi finals when i get elbowed on my left eye. I stopped playing, I held unto my eye then when i looked at my palm, i said that this is not good when i saw blood. Nakakabastos lang, dahil the game still contoinued. Pumunta ako sa sa bench and my teammates looked at my eye, the referee, my little brother. When, i looked it through the mirror and realized that i must be out of the game, i washed it, and went to go to a clinic. Akala ko kakayanin pa ng band aid ang cut but it was deep and wide open so dapat tahiin. The doctor stitched it twice. Keeping me assured that it will reduce the scars I might get. Especially i am a keloid former. The doctor was a friend so he charged nothing to me except for the thread used to stitch. Alam ko na takot ang tatay ko sa karayom and tahi, but he was with me when i was treated. I realized na hindi naman pala masakit ang tahiin. I only hope that it will not make a huge mark on my face.
It is all part of the game. Sabi nila nung nasiko ako ni Tomas sa mata, the stitch was okay for me, but the black eye is humiliating. I kept on accepting that this is just a part of the game. But when i recall some of the games we played, he was never good at this sport, mainitin ang ulo and i feel that i am intimidating him dahil magkasing laki lang kami. I accept that this is part of a game, but what draws my anger out is that this is how he plays his game. Then hindi na maganda yun. But i will never avenge my vulnerability, dahil talo pa din ako.
The final part was that, natalo kami and they won, because i was out of the game. Naks. Yabang ko.

And i would like to thank the following persons and institutions for their contributions:

- mga kapatid ko na sina Parod and Ilku for refilling my water bottle when i am rehydrating, buying me chocolates and running errands for me.
- sa asawa ni Neil na head ng team namin, for preparing a series of merienda after every victorious play. Sa sopas, sa caldo, tinapay at juice
- sa mga nagdonate ng moral, financial and expertise for the game.
- kay Jawok sa pagpapahiram ng kanyang high cut rubber shoes.
- sa bagong CR ng simbahan lalo na kapag napasobra ako sa tubig
- kay tatay ko sa pagpapahiram ng kanyang oversize shirts.
- kay tsokolate sa inspirasyon, pag-aalala, lucky charm sa reminders na laging mag ingat.
- sa AFS foundation sa kanilang free towels para pamunas sa pawisan kong mukha.
- kay Doctor Tugon, sa nurse at sa volunteer nurse sa libreng serbisyo noong nasiko ako.
- sa bike na galing Japan na parang anime na ginagamit ko para maehersisyo ang aking binti.
- at sa mga fans!!! Wala kami kung wala kayo, at wala kayo kung wala kami.

everything is nice

         i was with my mom when we went on to fix some things in quezon city.  i was patientlt waiting for us to finish and proceed for the next agenda of the day when i saw mini posters posted randomly anywhere on the glass wall.  it caught my attention because i have nothing to do... and here are some of the qoutes i remember, cheesy but if were to wait two hours sitting alone coming from a three hour sleep, you will surely notice even something like this;

 

   love is composed of a single soul inhabiting to bodies

   the heart has reasons that reasons can not understand

   at a touch of love, everyone become a poet

 

ASSuming

recently habang wala kaming magawa, kinakanta namin ang mga kantang OPM. pinalitan namin ang subject on it's opposite. di naman masama kasi parang ang yabang ng dating like this song "bakit ngayon ka lang". minus the female lyrics

Bakit ngayon lang ako
Bakit ngayon kung kelan ang puso mo'y meron nang laman

ako sana ang 'yong yakap-yakap
Ang aking kamay ang iyong laging hawak
At hindi kanya...

Bakit ngayon lang ako dumating sa buhay mo
Pilit binubuksan ang sarado mo nang puso
ako ba ay nararapat sa iyo?
At siya ba’y dapat mo nang limutin
Nais mong malaman bakit ngayon lang ako dumating

anything

      i am in love again.  and i am getting on to the cool jive.  no more rocks, just smooth.  masarap ang pakiramdam ng isang inlove, lahat ng nakikita ay katangi-tangi.  nagiging chocolate ulit ako.  sana laging ganito.  kahit medyo sad na ako, and it is inivetable because of some reasongs. 

---

     naging mabait sa akin ang tadhana ngayong araw.  lahat ng oras ang favor ay nasa akin..

under pressure

wala muna akong ipapaskil sa mga oras na ito dahil hindi kanais-nais ang nararamdaman kong lungkot, takot, at pagsisisi ngayon. patawad sa pag-gawa ng wala, na nakakasira..

gusto ko na sanang palitan ang playing song sa blog page na ito, pero gusto ko pa rin pakinggan ang ibig sabihin nito. anyway, naging mahirap para sa akin ang last three days. meron kasi akong clogged nose. it is not easy to talk normally, laging nasal ang tone ng boses ko. pero i am still a positive thinker dahil i find it abnormally nice to say words on its nasal sound. parang mabait na ako.
gumawa ako ng chicken aloha kanina for breakfast. iyon kasi ang special dish ni ate, pero since it was my first to cook that kind of dish, di masyadong masarap.. dahil, inlove ako, gumagawa ako ng entry kahit sobrang mababaw ang dahilan, or it can't attract my reader's attention. gusto ko lang malaman ng mambabasa na kahit anong gawin ko, o ginagawa ko in-love pa din ako. but it does not neccessarily mean that i am in love to whom, it might be to what. like, i love everything that i have done or been doing. so, why not tell things or person i am in love with than things i considered lame for a in loved? hmm, oo nga no? i answered my own quetion. kasi po, may mga bagay na hindi kailangang sabihin. there are things that shouldn't be said directly. kaya nga may blog ako e, so that i can express what i feel in a figurative way as much as possible. it might an act of cowardness. maybe, pero i know that i have my reasons to make everything undirectly said. so iyon. di ko alam kung bakit ko sinasabi to. it seems like i am just reflecting. pero blog ko to. bahala kayo.

ngiti.

 

tsokolate ganyan ka lang lagi ha?

mga literal

literally;
- wala akong maisip na mangandang i-post ngayon(excluding this)
- wala akong pera
- iisa lang ang tumatakbo sa isip ko (pagod na nga siya eh)
- nakapula ako ngayon, from shirt to shorts
- in-love ako (lagi naman)
- gutom pa ako
- gusto ko lang ayusin ang theme ng blog ko into Silent Sanctuary's Fuschiang Pag-ibig album. na sobrang namiss ko. in love?
- malungkot ako sa mga nangyayari
- tumataba na ulit ako
- i miss my brothers
- nagpapansin lang ako
- mahaba na ang buhok ko
- nakakaya ko pang tiisin.

ngiti

chocolate 2 - ang story ng ferrero rocher

      nakakatakot na ang mga nagdaang apat na gabing laging ganito.  tsokolate na naman ang dahilan ng mga ito.  mula ngayon, tsokolate na ang tawag ko sa iyo.  apat na gabi na akong natutunaw sa bawat panaginip na tanging ikaw lamang ang paksa.  nakakatakot, dahil lubhang hindi na nalilimitahan ng aking sarili ang pag-ibig na nadarama ko para sa iyo, kapwa ko tsokolate.  nakakatakot, ang dahilan kasi kung bakit laman ka na lamang lagi ng isang magandang panaginip ay halos buong araw kitang iniisip.  hanggang imahinasyon ka lang.  ang lahat ng mga naiisip ng utak kong nakatuon lamang sa iyo ay ginagawan ng palabas sa entablado ng panaginip.  wari'y totoo, parang totoo, ayaw kong magising, pero ginigising pa rin ako ng reyalidad na hindi ka matutunaw sa palad ko, kundi sa palad ng iba.  natutunaw ako kapag naalala ko kung paano mo ang tingnan.apat na gabing magagandang panaginip, pansamantala, ngunit sobrang masaya.kaya pumapaitaas ang mga salitang ito dahil iyon ang nararamdaman ko.  parang inaangat ang damdamin ko mula sa pagkalunod nito sa baha ng hinagpis at alon ng pag-iisa..kaya kulay tsokolate ulit ang "entry" na ito.  lahat dahil umiibig ako..

---

      the other night, we watched the PBB teens tv program.  mayroong "kilig" scene doon bout nicole and yosef(ba yun?)  there are four people in the apartment where i am staying.  two boys and two girls.  pero sa napansin ko, kami lang ng pinsan ko ang kinilig(oo, kinilig, wag ka ng kumontra), but the ladies didn't.  it made me curious kung bakit hindi sila masyadong kinilig.  then i realized, maybe in the way the approach was being done.  on that part kasi, it was the girl ang unang lumapit sa lalaki.  tried to talked to him, ask for apology, and others.  cried, then okay na.  siyempre maganda yun for us guys, but not too much for a girl.  maybe that's why.  hindi naman ako kikiligin kung may makikita akong lalaki na gumawa ng lahat para sa girl.  something about gender aspects.

---

      last night, noong luto na ang nilagang baka na gawa ko, nang nasira ko ang rice cooker that i didn't know how.  after naligo dahil sobrang mainit.  jackie and i made some hmm, rare-chatting.  rare, kasi we talked about how our emotional states have been.  it was a bit more than chatting kasi, nagulat dahil parang two hours ang usapan na iyon.  masaya ako, dahil, nakashare ko si jackie sa mga tinatago ko.  i mean, this is rare dahil sobrang cautious ako kapag kausap ko ang mga tao na ngayon lang ako nakilala.  it was a bit relieving din kasi dahil nga madaming nang sobra sa nararamdaman ko, naishare ko iyon figuratively.  so yun.next time ulit